95290

Druga fala demokratyzacji rozpoczęła się w czasie II wojny światowej. W Ameryce Łacińskiej Urugwaj powrócił do demokracji jeszcze w trakcie wojny, a Brazylia i Kostaryka skierowały się ku niej pod koniec lat czterdziestych. W Argentynie, Kolumbii, Peru i Wenezueli- wybory w 1945 i 1946 roku dały władzę rządom pochodzącym z powszechnych wyborów jednak demokratyczna praktyka okazała się nietrwała i zastąpiły ją dyktaniry z początkiem lat pięćdziesiątych. Aknialnie procesy demokratyczne w tych krajach trwają.

Z początkiem lat sześćdziesiątych procesy demokratyzacji zahamowały się i nastąpiły powroty do autorytaryzmu odpowiednio w 1962 roku w Peru, w 1964 roku w Brazylii i Boliwii, w 1966 roku w Argentynie a w 1972 w Ekwadorze i w 1973 roku w Urugwaju i Chile.

Trzecia fala demokratyzacji uwidoczniła się najpierw w południowej Europie. W Ameryce Łacińskiej powroty do demokracji następowały odpowiednio w Ekwadorze w 1977, w Boliwii 1982,Argentyiue 1983, Urugwaju 1984, Brazylii 1974, Hondurasie 1982, Salwadorze 1984, Gwatemali 1985. W trzeciej fali po zmianach w Portugalii znuany te objęły cały świat w trakcie których około trzydzieści krajów przesunęło się od autorytaryzmu do demokracji, a przynajmniej dwadzieścia innych dotknęło dzialaiue fali demokratyzacji.

W znaczącej, a często wiodącej, części ciężar zmian przejęła na siebie armia. Ta sama która w latach 60 tych i 70 tych która ustanawiała rządy autorytarne. Sprawujący rządy wojskowi zdaU sobie jednak szybko sprawę, iż nie sposób tylko siłą zbrojną zdławić otwarte niezadowolenie, często wyraźne w formie zbrojnej partyzantki. Dlatego większe znaczenia dawał likwidacja przesłanek obiektywnych: zacofania, wyzysku i niesprawiedliwego podziahi dochodu narodowego. Na ogół wojskowym udało się przełamać stagnację gospodarczą i opanować inflację. Gicąc nie chcąc armia przygotowała warunki do swojego odejścia, poprawa sytuacji ekonomicznej jak i liberalizacja systemu władzy, przyniosła również zakończenie wszelkich lewicowych partyzantek a często i wojen domowych prowadzonych w różnych częściach kontynenm.

Najlepszym przykładem zmian jest Argentyna. W wyniku wyborów 1989 prezydentem został peronista C.S. Menem (reelekcja 1995), realizujący liberalny, wolnorynkowy program ekonomiczny, zmierzający do ustabilizowania gospodarki, oraz prowadzący politykę zbliżenia do USA i Wielkiej Brytanii, z którą 1990 Argentyna wznowiła stosunki dyplomatyczne. Liberalny program gospodarczy opracowany przez Domingo Cavallo. ministra gospodarki w rządzie Menema, doprowadził do równowagi makroekonomicznej, umocnienia peso i wzrostu gospodarczego. Wkrótce jednak pojawiły się koszty reform - rosnące bezrobocie, zróżnicowanie społeczne, zubożenie większości społeczeństwa, stopniowy zanik klasy średniej, korupcja, napięcia społeczne. W wyborach prezydenckich w październiku 1999 zwyciężył konserwatywny socjaldemokrata. F. de la Rua. który w grudniu tegoż roku zastąpił na stanowisku prezydenta Menema. najdłużej rządzącego w historii Argentyny szefa państwa, zapowiadając zlikwidowaiue deficytu budżetowego i korupcji. Program radykalnych reform F. de la Rua opierających się na oszczędnościach, redukcji deficytu i biurokracji, czystkach politycznych nie przyniósł oczekiwanych rezultatów. Gospodarka Argentyny pogrążała się w recesji, a rząd został zmuszony