97256

*    opór warstwy granicznej -warstwa mało ruchliwego powietrza przylegającego do powierzchni liści

*    aparaty szparkowe - stopień rozwarcia szparek ma decydujący wpływ na intensywność wymiany gazowej.

+ dyfuzja C02 w przestworach międzykomórkowych miękiszu gąbczastego

*    dyfuzja C02 w komórkach, przebiegająca w cieczy

Przez aparaty szparkowe wydostaje się do atmosfery tlen produkowany podczas fotosyntezy, oraz para wodna. Rośliny gorącego i suchego klimatu muszą zamykać szparki aby ochronić się przed nadmierną transpiracją zmniejszając równocześnie dopływ C0₂ co powoduje zmniejszenie wydajności fotosyntezy. Rośliny C4 i CAM wykształciły mechanizmy obronne zagęszczania C02 w liściu by jego stężenie było optymalne w miejscu działanie 1,5-bisfosforybulozy.

-Obliczenie stężenie C02 w przestworach międzykomórkowych:

C- ciśnienie parcjalne C02 w liściu Cj- ciśnienie parcjalne w atmosferze

A- natężenie fotosyntezy mierzone np. intensywnością wydzielonego 0₂ P- ciśnienie atmosferyczne g- przenikalność pary wodnej przez szparkę 1,6 - współczynnik dyfuzji między C02 a H20

Punkt kompensacyjny stężenia C02 - określa stężenie, w którym asymilacja C02 równoważy jego utratę w procesie oddychania.

Zależność natężenie fotosyntezy od stężenia C02 dla roślin typu C3 iC4-w optymalnych pozostałych warunkach wpływających na ten proces:

Linie zielone- stężenie C02 w otaczającej atmosferze

Linie czarne - aktualne stężenie C02 w przestworach międzykomórkowych liścia

Krzywe charakteryzujące tę zależność mają nieco inny przebieg dla wyliczonego stężenie C02 wewnątrz liścia niż dla zawartości tego związku mierzonej w otaczającej atmosferze. To dlatego, że podczas intensywnie zachodzącej fotosyntezy stężenie C02 wewnątrz liścia jest mniejsze niż w otaczającej atmosferze.

Analogicznie do świetlnego punktu kompensacyjnego można wyznaczyć punkt kompensacyjny stężenia C02- stężenie, w którym asymilacja C02 równoważy się z jego utratą w procesie oddychania.