97503

zwycięskiej koalicji, które odniosło korzyści z porażki Niemiec i Austro -Węgier byty Włochy. Włoska delegacja pragnęła zająć byłe Niemieckie kolonie w Afryce i uzyskać zgodę na podboje w Azji Mniejszej. Te żądania spotkały się jednak ze sprzeciwem Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.

Taka, a nie inna postawa Stanów Zjednoczonych wynikała z pragnienia wcielenia w życie hasła „pokoju bez zwycięstwa"- nowego opartego na zasadach etycznych modelu rozwiązywania sporów politycznych.

W obradach konferencji wzięły udział reprezentacje dwudziestu siedmiu państw. W wielu wypadkach był to jedynie udział nominalny. Większość prac konferencji odbywała się w kilkudziesięciu komisjach w których decydujący głos należał zwykle do przedstawicieli Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Nieco mniej liczyły się głos Francji, a następnie głosy Włoch i Japonii. Organem mocarstw była Rada Najwyższa, która początkowo składała się z szefów rządów oraz ministrów spraw zagranicznych wyżej wymienionych zwycięskich mocarstw. Na wniosek premiera Wielkiej Brytanii Lloyda Georg a z jej składu wykluczono ministrów spraw zagranicznych, na pewien czas z jej prac usunął się delegat Włoski Vittoro Orlando często w jej obradach nie brał udziału nie zainteresowany sprawami Europejskimi delegat Japonii. Wówczas Rada Najwyższa nazywana była Radą Trzech, a najbardziej istotne dla przyszłości Europy decyzje podejmowano w jej gronie bez konsultacji, a niejednokrotnie nawet bez podawania ich do wiadomości plenum konferencji.

Człowiekiem, który jako gospodarz obradom konferencji przewodniczył był premier Francji Georges Clemenceau.