98198

NaAljO, + MgSO„ + 4H_?0 => Mg(OH)₂ + 2 AI(OH)₃ + Na₂SO„

Na₂AI₂0₄ ⁺ CO_? + 3 H,0 => 2 AI(OH)₃ + Na₂C0₃ Może być użyty w niższej temperaturze, wiąże krzemionkę oraz sole magnezu, lecz jest dość drogi.

Na^AI-A, + 4SiO_? => 2 NaAlfSicg.,

2 NaAI(Si03)₂ + MgSO, => MgAI₂(Si0₃)₄ + Na₂S0₄

Koagulacja siarczanem żelazawym

FeS0₄ + 2H_?0    => Fe(OH)₂ + H₂S0₄

Tworzący się kwas reaguje z wodorowęglanami wapnia i magnezu. Tworzący się początkowo Fe(OFI)₂ ma dość dużą rozpuszczalność, lecz pod wpływem tlenu rozpuszczonego w uzdatnianej wodzie utlenia się do Fe(OH)₃, który wypada w postaci kłaczków:

2 Fe(OH)₂ + 0,5 0₂ + H₂0    =>    2 Fe(OH)₃; (2Fe(OH)₃    => Fe

₂0₃*3H₂0)

Związki żelaza(lll) ulegają hydrolizie z tym, że koagulują w szerszym zakresie pH: 4,5 do 9,0 (optymalne = 6,5), a siarczan żelaza(ll) przy pH ok. 8,2. Konieczna jest korekta wapnem dla usprawnienia przebiegu koagulacji.

FeSO„ + Ca(HC0₃)₂ => Fe(HC0₃)₂ + CaS0₄ Fe(HC0₃)₂ + 2 Ca(OH)₂ => Fe(OH)₂ + 2 CaC0₃ + 2 H₂0 FeS0₄ + Ca(OH)₂ => Fe(OH)₂ + CaS0₄ dodatek wapna przyśpiesza samoistny rozkład wodorowęglanu żelaza (II):

Fe(HCO.,)₂ ^ Fe(OH)₂ + 2 C0₂

Wapno nadaje pożądaną zasadowość (pH). Najlepsze wyniki daje koagulacja z udziałem chloru, który utlenia żelazo. Koagulacja solami Fe ma tę wyższość nad koagulacją siarczanem glinu, że: osad Fe(OH)₃ jest