98738

Konieczne jest umożliwienie wszystkim dostępu do dóbr kultury i pokazanie drogi do niej i należy wzbudzić chęć przeżywania jej wartości.

OŚWIATA I SZKOLNICTWO WIEJSKIE:

Radlińska uważała, że praca oświatowa jest obowiązkiem społecznym i państwowym. W 1918 r. Radlińska publikuje artykuł, w którym ostro krytykuje dotychczasowe formy kształcenia młodzieży wiejskiej w Królestwie. Żąda wręcz powstania „szkoły ludowej” i wprowadzenia 7-klasowego obowiązku szkoły, jednakowej dla wsi i miasta, dostosowanie systemu oświaty do potrzeb kraju, a nie wzorów zagranicznych (rosyjskich), podejmowania współpracy szkoły z instytucjami kulturalnymi.

Odrzucała trójkowe szkolnictwo, bo to uniemożliwia dzieciom wiejskim udział w szkolnictwie średnim, co potwierdzały badania M.Falskiego.

Za właściwe szkoły pracy społecznej uważała Radlińska Uniwersytety Ludowe. Była entuzjastką ludowych szkół rolniczych J.Dziwońskiej. Uważała, że wychowują one uczniów do pełniejszego życia, zaszczepiają potrzeby kulturalne, budzą szacunek dla rolnictwa jako zawodu.

Rozważając przygotowanie młodzieży do pracy zawodowej na wsi należy wyjść poza szkołę, brać pod uwagę potrzeby i możliwości danego terenu. Trzeba doskonalić hodowlę, zagospodarowywać pastwiska - tak dojdzie do przebudowy wsi.

W lipcu 1951 r. odbył się w Warszawie I Słowiański Kongres Pedagogiczny pańszczyzny wspólnym problemem oświatowym krajów słowiańskich, jako krajów głównie rolniczych. Radlińska postulowała, że szkoła wiejska powinna podobnie jak miejsca umożliwiać wszechstronny rozwój dziecka, wyrabiać jego sprawność fizyczną i umysłową. Należy wyrównać szanse życiowe dzieci wiejskich i miejskich.

Radlińska podkreślała, że oprócz szkoły ogromne znaczenie mają pozaszkolne placówki kulturalno-oświatowe np. biblioteki i czytelnie „Książki i dzieła sztuki powinny iść w większej liczbie i lepszym doborze na wieś”.

Współ partnerem szkoły w przetwarzaniu środowiska i współorganizatorem oświaty pozaszkolnej jest spółdzielczość. Do podstawowych form współdziałalności Radlińska zaliczała: kółka rolnicze i koła gospodyni wiejskich, kółka rolnicze powstały w latach 1880-1890. uczyły nowych, lepszych sposobów uprawy roli i racjonalnego gospodarstwa.

Pierwsze koło gospodyń wiejskich zostało założone w 1905 r. przez J.Daszewską. skupiało ono żony służących, gospodynie jak i właścicieli folwarków. Miały one rozbudzić wieś i jednać kobiety oraz podnosić poziom gospodarstw domowych.

Radlińska pisała też o spółdzielczości kredytowej - domagała się nisko oprocentowanych, długoterminowych kredytów państwowych dla rolników. Ceniła hasło „Burzymy budując” - hasło ruchu spółdzielczego.

CZYNNIK LUDZKI W KSZTAŁTOWANIU ŚRODOWISKA WSI:

Główny ciężar realizacji zadań społeczno-wychowawczych na wsi spoczywa na 3 kategoriach ludzi i instruktorach, wychowawcach, przodownikach:

1    - Instruktorzy - to najczęściej pracownicy profesjonalni, ich zadaniem jest uczenie techniki i pomoc techniczna - poprzez to wspieranie rozwoju jednostek i zbiorowości, powinni łączyć prace zawodową ze społeczną.

2    - Wychowawcy - to nie tylko ci, którzy pracują w szkole, ale też ci, którzy wg. Określonego ideału kształtują rzeczywistość społeczną. Każdy instruktor powinien być wychowawcą.