1352738011

WSTAŃ 319

mękę zastygłą w rysach, i zgasłych źrenic lęk, a dusza jej w bezgłośnej modlitwie wiła się u stóp Boga, dawcy żywota, błagając dla duszy syna miłosierdzia.

—    Panie! Panie! Boże ojców moich i mój... ulituj się, przebacz mu... Panie... przez lęk ostatniej godziny... przez pragnienie poprawy, przez ten ostatni krwawy żal... Panie.

Po zwiędłam obliczu, postarzałem męką ostatnich dwunastu godzin, płynęły łzy... ciężkie, bolesne łzy matki płaczącej nad duszą syna.

Gdy Bóg jej zabrał tamtych dzieci czworo, był w niej ból, ale i ciche* korne poddanie się Jego woli, z macierzyńskich

4

jej ramion przeszły te dusze w objęcia Wszechojca, z jednego życia w drugie... ale tu u mar syna ostatniego konała w bólu i trwodze, w poczuciu winy i w męce... tu modlitwa jej stawała się rozpaczliwem wołaniem o ratunek, a łzy jej paliły.

Obojętnym był jej świat, ludzie, zdawało się jej chwałami, iż trzyma w objęciach martwe ciało syna i błaga dla niego praw wieczności całą potęgą macierzyńskiego miłowania, tego jedynego uczucia ludzkiego, wolnego od samolubstwa, mającego w sobie coś z nieśmiertelności i nieba.

—    Panie! — żebrała temi łzami cicho płynące mi po licach — daj mu życie ducha... Ty, który źródłem życia jesteś! Ty, który biednej Sunamitce wskrzesiłeś dziecię... Boże! Boże ojców moich i mój.

Nie widziała, iż orszak minął bramę miejską, jej ciało

f

tylko szło chwiejnym krokiem obok mar syna, dusza leżała u stóp Boga, każda jej myśl modlitwą była, każde uderzenie serca prośbą.

*

Drgnęła... cichy, łagodny głos spłynął ukojeniem na jej duszę, ociekającą krwią męki i błagania — zdało się jej, iż to Bóg, do którego wołała calem jestestwem sw^rojem przemówił:

—    „Nie płacz“...

Łzami zamglone jej źrenice oderwały się od twarzy syna, i spotkały głębie ciemno-błękitnych oczu, pełnych litości i mocy... obietnica w nich była i ukojenie, bezmiar dobroci i miłowania..