3760885194

Wstęp

Osoby studiujące makroekonomię mogą korzystać z szeregu podręczników. Mają do dyspozycji kilkanaście podręczników przetłumaczonych z języka angielskiego, wśród których dwa są szczególnie popularne. Jeden to podręcznik, którego autorami są David Begg, Stanley Fischer oraz Rudiger Dornbusch. Drugi, cieszący się od ponad półwieku popularnością światową, mający dwadzieścia wydań w samych Stanach Zjednoczonych, to podręcznik Paula A. Samuelsona, którego współautorem, od kilku ostatnich wydań, jest W. D. Nordhaus. Oprócz tego dostępnych jest szereg podręczników polskich. Tak więc studenci mają duże możliwości wyboru.

Rzecz w tym, że w podręcznikach tłumaczonych z języka angielskiego przykłady nawiązują do realiów gospodarki amerykańskiej lub angielskiej. Z kolei w podręcznikach polskich autorów odwołań do przykładów dotyczących polskiej gospodarki jest stosunkowo mało. Ponadto większość podręczników anglosaskich jest bardzo obszerna, liczy bowiem po kilkaset stron. Na przykład podręcznik Begga i współautorów liczy ponad 500 stron a podręcznik P. A. Samuelsona i Nordhausa, poświęcony również mikroekonomii, liczy 750 stron. Natomiast rekord objętości bije podręcznik autorstwa P. R. Krugmana i Wellsa, który liczy ponad 700 stron. Również obszerne są inne, przełożone na język polski, anglojęzyczne podręczniki. W efekcie żaden z nich nie przystaje do ilości godzin przeznaczonych w programach studiów na zajęcia z makroekonomii nie tylko na studiach niestacjonarnych lecz również na studiach stacjonarnych, zarówno jednolitych jak również licencjackich.

Niniejszy podręcznik stanowi próbę dostosowania jego objętości do liczby godzin przewidzianych w planach studiów licencjackich, bez szkody dla jego zasadniczych treści. Starano się przy tym wiedzę teoretyczną ilustrować wiedzą z zakresu historii gospodarczej, zwłaszcza, że jest ona wypierana lub została wyparta z planu studiów niektórych kierunków studiów ekonomicznych. Tymczasem, gdy w połowie roku 2009 dziennikarz przeprowadzając wywiad z P. A. Samuelsonem zapytał go „... co powiedziałby Pan młodej osobie, która dopiero zaczyna studia ekonomiczne?”, ten odpowiedział. „No cóż, moja rada byłaby chyba odzwierciedleniem zmiany, jaka na starość zaszła w moich zapatrywaniach. Dziś powiedziałbym takiej osobie, aby pod żadnym pozorem nie zaniechała nauki historii gospodarczej, ponieważ w niej znajdzie tworzywo dla wszystkich sformułowanych przez siebie hipotez i dzięki niej będzie je mogła weryfikować". (Conor Ciarkę, Interview whith Paul Samuelson. Part two, Atlantic 18 June 2009, cytowane za N. Roubini i St. Mihin: Ekonomia kryzysu, W Wolters Kluwer business, Warszawa 2011 s. 82).

Całość materiału została omówiona w 20 rozdziałach, które pogrupowano w VII części. Podział ten odzwierciedla przyjętą logikę wykładu odbiegającą w pewnym stopniu od ujęcia tradycyjnego. Część I jest poświęcona charakterystyce makroekonomii. Natomiast w częściach II - IV opisano ruch okrężny, mierniki aktywności gospodarczej oraz porównania zmian w gospodarce w czasie i przestrzeni.

9