3784495699

18 Izabela Góraj

m.in. granty na działalność badawczo-rozwojową przedsiębiorstw. Działania skupiano na restrukturyzację przemysłu, edukację i szkolenia inżynierów i techników. Beneficjenci polityki rządu to głównie duże przedsiębiorstwa oraz wielkie aglomeracje przemysłowe.

Od połowy lat 70. zapoczątkowana zostaje polityka innowacyjna, rozumiana jako fuzja polityki naukowej z przemysłową z priorytetowym celem osiągnięcia i utrzymania wysokiego poziomu międzynarodowej konkurencyjności dóbr wytwarzanych na terenie kraju. W okresie tym, przy rosnącej koordynacji międzyresortowej, postawiono na promocję działalności innowacyjnej, obok polityk wobec nauki i przemysłu. Podstawowymi instrumentami tejże polityki były m.in. granty na innowacje. Poparciem cieszyły się również wspólne badania nad rozwojem nowych wyrobów, zakupy rządowe stymulujące innowacje. W połowie lat 70 narzędzia te adresowane były (i nadal są) szczególne do małych przedsiębiorstw.

Druga połowa lat 80. XX wieku przynosi ze sobą lekką modyfikację polegającą na nadaniu polityce innowacyjnej charakteru technicznego, co znajduje swe odzwierciedlenie w nazwie - polityka techniczna/ technologiczna. Inaczej mówiąc, staje się ona strategiczną polityką innowacyjną, charakteryzującą się powrotem do popierania nauki oraz podejmowaniem wspólnych przedsięwzięć międzyresortowych. Szczególnie promowane były przedsiębiorstwa innowacyjne oparte na wysokiej technice oraz te współpracujące z innymi firmami. Rząd realizując tę politykę sprzyja rozwojowi wybranych, rodzajowych technologii i produktów wysokiej techniki. Stawia również na współpracę międzynarodową w dziedzinie nauki i techniki w obszarze Unii Europejskiej²⁰.

W latach 90. następuje wzrost powiązań pomiędzy podmiotami procesu innowacyjnego: nauką, przemysłem i rządem. Dodatkowo pojawia się taki czynnik jak wiedza, a w jej ramach kwalifikacje, umiejętności merytoryczne, interpersonalne itp. Adresatem polityki innowacyjnej stają się konsorcja, sieci, do których kierowane są programy badawcze. Charakterystyczną cechą ówczesnej polityki jest nacisk na regionalne strategie innowacji. Współpraca międzynarodowa realizowana jest w coraz większym zakresie²¹.

Początek XXI wieku nadaje polityce innowacyjnej charakter ponadnarodowy (rozporządzenia unijne kierowane są do wszystkich państw

²⁰    Jasiński A.H., Innowacje i polityka innowacyjna, Wyd. Uniwersytetu w Białymstoku. Białystok 1997, s. 113-114.

²¹    Kozioł K., Ewolucja polityki innowacyjnej w Unii Europejskiej, [w :] Janasz W., Innowacje w strategii rozwoju organizacji w Unii Europejskiej, Centrum Doradztwa i Informacji Diffin Sp. z o.o.. Warszawa 2009, s. 195; Kasperkiewicz W.. Procesy innowacyjne.... op. cit., s. 144.