4087490701

energia elektryczna dla trakcji płynie z elektrowni do podstacji trakcyjnej mieszczącej się w pobliżu toru kolejowego. Głównym zadaniem podstacji jest przekształcenie prądu przemiennego na prąd stały. Przekształcenie to odbywa się za pomocą urządzeń zwanych prostownikami.

Z podstacji energia elektryczna prądu stałego o napięciu 3000 V dopływa do przewodów zawieszonych wzdłuż toru kolejowego. Doprowadzenie to wykonane jest krótkimi liniami napowietrznymi lub kablowymi, zwanymi zasilaczami. Z przewodu jezdnego energia elektryczna płynie przez odbierak (pantograf) do silników lokomotywy elektrycznej (zespołu trakcyjnego), gdzie zamieniając się na energię mechaniczną - wprawia w ruch pojazd trakcyjny. Od silników prąd elektryczny płynie przez zestawy kołowe, szyny i przyłączone do nich przewody powrotne z powrotem do podstacji trakcyjnej. Zespół przewodów zawieszonych nad torami oraz szyny toru kolejowego, którymi prąd powraca do podstacji trakcyjnej, nazywany jest siecią trakcyjną. Sieć trakcyjna, stosowana w PKP (rys. 2), ma przewód jezdny zawieszony nad główką szyny na wysokości normalnej 5600 mm (wielkość "h" na rys. 2).

Rys. 2. Sieć trakcyjna: 1 — konstrukcja wsporcza, 2 — wysięgnik, 3 — linia nośna, 4 — wieszak, 5 — przewód jezdny,

6 — uszy ni cnie, 7 — szyny, 8 — łącznik szynowy, 9 — łącznik międzytokowy

Pod wiaduktami, mostami, ktadkami itp. wysokosc zawieszenia przewodu jezdnego jest mniejsza, z tym że wielkość 4900 mm (wyjątkowo 4850 mm) jest wielkością graniczną. Wynika to z konieczności zachowania bezpiecznego odstępu, który wynosi 200 mm, pomiędzy przewodem pod napięciem a taborem. Nad niektórymi torami postojowymi i ładunkowymi oraz w obrębie elektrowozowni przewody jezdne zawiesza się na wysokości 6100 mm w celu ułatwienia prac na górnych częściach taboru i ładunków przy wyłączonej spod napięcia sieci.

Konstrukcje wsporcze (słupy) sieci trakcyjnej ustawiane są w ściśle określonej odległości od toru. Odległość na osi toru do krawędzi słupa na odcinkach prostych torów szlakowych wynosi 2500 mm (wielkość "a" na rys. 2), a na odcinkach prostych na stacjach co najmniej 2200 mm. Na lukach odległości te są większe, zgodnie z tablicą zwiększania skrajni na łukach. Konstrukcje wsporcze posadowione w peronach ustawiane są, z uwagi na bezpieczeństwo podróżnych, w odległości co najmniej 3000 mm od osi toru.

Sieć trakcyjna wyposażona jest w odpowiednie środki ochronne, mające na celu zabezpieczenie przed porażeniem prądem elektrycznym w przypadku uszkodzenia izolacji. W tym celu stosuje się metaliczne łączenie przewodami o odpowiednio dobranym przekroju wszystkich konstrukcji wsporczych z szynami toru kolejowego. Te połączenia nazywane są uszynieniami. W przypadku uszkodzenia izolatora, oddzielającego od konstrukcji wsporczej przewody zawieszone na wysięgu,