7125411710

Okres ten przypada na lata 29-''* W tyi czasie opracowflje technologię wytwai/ania jgnio-trwałych kształtek kadziowych dla hutnictwa w oparciu o lokalne surowce, a w tyra glinę z kopalni Rozwady i piasek kwarcowy z Tomaszowa Mazowieckiego. W oparciu o te surowce opracowuje następnie technologię wytwarzania wyrobów dla całej hali odlewniczej.

Podstawy tych technologii wykorzystywane są w przemyśle do dnia dzisiejszego.

Zasadniczą pracę zawodową rozpoczyna w 1934 r. obejmując kierownictwo Fabryki Materiałów Ogniotrwałych "Gieschc S.A." w Szopienicach, pracując tam z przerwą wojenną do 1947 r. W zakładach tych opracowuje najważniejsze Jego technologie z dziedziny materiałów ogniotrwałych. W okresie tym opracowuje w roku 1935 technologię wytwarzania wylewów i zaty-czek szamotowych. Należy podkreślić, że opracowania te podobnie jak poprzednie w zakładach opoczyńskich pozwoliły na wyeliminowanie kosztownych, tradycyjnie sprowadzanych z Niemiec wyrobów.

Kolejnym ważnym opracowaniem technologii jak i uruchomieniem produkcji było w roku 1937 podjęcie się zadania dostarczenia nowego typu wyrobów wielkopiecowych dla "pieca A" huty Kościuszko. Była to działalność pionierska tak pod względem składu surowcowego jak i kształtu wyrobów stosowanych w hutnictwie do chwili obecnej. Również nowością było uruchomienie produkcji w 1935 roku wyrobów szamotowych kwasoodpornych. Wyroby te znalazły szerokie zastosowanie w przemyśle chemicznym, a w tym w urządzeniach do produkcji kwasu siarkowego wypełnienie wież Glovera i Gay-Lussaca.

Opracowaniem technologii produkcji wyrobów dolomitowych półstabilizowanych, Prof. J. Konarzewski zapoczątkował erę ogniotrwałych wyrobów zasadowych w Polsce. Podstawą stał się patent z 1933 r. opracowany przez Prof. J. Konarzewskiego i udostępniony Spółce "Giesche". Elementy tego procesu określające dokładnie charakterystykę surowca, temperaturę jego wypalania, przygotowanie masy zmieszanej ze smołą lub pakiem, formowanie, obróbkę cieplną stanowiły podstawę przy uruchomieniu w latach 60 produkcji dolomitowych wyrobów dla konwertorów stalowniczych.

Jako wybitny specjalista został powołany w charakterze doradcy technicznego Zjednoczonych Zakładów Materiałów Ogniotrwałych działając tam w latach 1947-1950. Był On inicjatorem w wielu kierunkach działania będąc Przewodniczącym Komisji Racjonalizacji. Sprawozdanie tej

Komisji, które zostało opublikowane w Biuletynie Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych (Nr 5/6 z 1948 r.) stanowiło syntetyczne ujęcie kierunków rozwoju przemysłu materiałów ogniotrwałych w Polsce. Kierunki założone w tym sprawozdaniu stanowiły podstawę działalności: inwestycyjnej, badawczej, normalizacyjnej i szkolenia kadr dla przemysłu.

W roku 1946 Docent Jerzy Konarzewski został powołany na stanowisko profesora, a w roku 1958 uzyskał nominację -na prof. zwyczajnego.

0    ogromnych zasługach Prof. Konarzewskiego mogą świadczyć liczby mówiące o ilości Jego wychowanków. Przeprowadził ponad 2500 egzaminów w tym większość studentów z kierunków metalurgicznych. Wykształcił około 400 inżynierów o specjalności materiałów ogniotrwałych. Uruchomił studium podyplomowe z zakresu materiałów ogniotrwałych w hutnictwie, w którym wzięło udział kilkudziesięciu wybitnych inżynierów praktyków. Wykształcił grono naukowców, przeprowadzając 12 przewodów doktorskich. Sześciu z jego wychowanków zostało profesorami kontynuując działalność naukową i dydaktyczną zapoczątkowaną przez ich promotora.

Jego wiedza przyczyniła się do podejmowania wielu ważkich decyzji o znaczeniu inwestycyjnym jak i rozwoju nowych technologii.

Przez wiele lat pełnił funkcję konsultanta w stosunku do: Zjednoczenia Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych, Nowohuckiego Kombinatu Metalurgicznego, Huty Warszawa oraz Częstochowskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych, w dwu ostatnich miejscach nawet po przejściu na emeryturę w roku 1969.

Przez ponad sześćdziesiąt lat swojej wielostronnej działalności nie tylko wychował liczną rzeszę inżynierów a także naukowców, ale starał się również przykładem swoim wpajać zasady solidności, lojalności, prawidłowego sposobu myślenia i postępowania. Na otoczeniu niekiedy robił wrażenie człowieka wymagającego, surowego, jednak dawał liczne dowody swojej troski

1    zainteresowania losami swoich wychowanków. Do grona swych wychowanków zaliczał szereg osób, których kariery wyniosły ich na wysokie stanowiska: dyrektorów zakładów i hut, dyrektorów zjednoczeń, ministrów i wiceministrów a nawet wicepremiera, profesorów i dyrektorów instytutów naukowych. Był autorem szeregu publikacji w tym 10 ogłoszonych na łamach czasopisma "Materiały Ogniotrwałe".

Pamięć o Profesorze dr inż. Jerzym Konarzewskim pozostanie na zawsze w licznym gronie Jego wychowanków.

WJP.

34