Krzysztof B. Matusiak
1.1. GENEZA I KIERUNKI ROZWOJU PARKÓW TECHNOLOGICZNYCH
Dynamiczny rozwój gospodarczy w świecie oraz postępująca globalizacja gospodarek, skierowała w ostatnich latach szczególną uwagę na poszukiwanie przewag konkurencyjnych państw (i regionów) w innowacyjności. Skutkiem orientacji na wspieranie innowacyjności stała się obecność, w życiu społeczno-gospodarczym, licznych instytucjonalnych form oddziaływania na proces tworzenia, a przede wszystkim komercjalizacji nowych technologii. Zjawisko to, z uwagi na swoją skalę oraz zasięg, można jednocześnie scharakteryzować jako fenomen rodzącej się „gospodarki, opartej na wiedzy", a jego istotnym elementem są powstające na całym świecie parki technologiczne.
Celem budowy parków technologicznych jest upowszechnienie jednej z najbardziej kompleksowych form instytucjonalnych, która ma zapewnić zwiększenie efektywności wykorzystania wyników prac badawczo-rozwojowych w praktyce gospodarczej i społecznej. Głównym zadaniem parku jest tworzenie środowiska innowacyjnego na styku nauki i biznesu, zdolnego do przekształcania wiedzy w nowe produkty i usługi. Poprawa warunków dla przebiegu procesów innowacyjnych ma prowadzić do zwiększenia konkurencyjności i zdynamizowania rozwoju regionalnego.
Pojęcie„park technologiczny" posiada zasadniczo systematyzujący charakter dla zorganizowanych kompleksów gospodarczych, w ramach których realizowana jest polityka w zakresie:'
- wspomagania młodych innowacyjnych przedsiębiorstw, nastawionych na rozwój produktów i metod wytwarzania w technologicznie zaawansowanych branżach;
- optymalizacji warunków transferu technologii i komercjalizacji rezultatów badań z instytucji naukowych do praktyki gospodarczej.
W praktyce spotykanych jest wiele inicjatyw pod nazwami parki: naukowe, badawcze, naukowo-badawcze, naukowo-technologiczne, przemysłowo-technologiczne, technopole itp.1 2 Stosowane nazwy wynikają często z tradycji poszczególnych państw, np. w Stanach Zjednoczonych spotykamy „parki badawcze", w Wielkiej Brytanii „parki naukowe", a we Francji -„technopole". Polskim wkładem w nazewnictwo jest z pewnością park przemysłowo-techno-logiczny. Lista najczęściej używanych nazw obejmuje zatem:3
1) Park Technologiczny - 30% wszystkich parków,
2) Park Naukowy -24%,
K.B. Matusiak, Parki technologiczne. Instytucjonalne wspieranie przedsiębiorczości, procesów innowacyjnych i rozwoju regionalnego, Fundacja Inkubator, Łódź 1995.
Ocenia się, że omawiane inicjatywy można spotkać na świecie pod około 30 nazwami.
Facts and Figures of Science and Technology Parks in the Word, IASP General Survey 2006-2007, s. 9.