Koncepcja łańcucha wartości, spopularyzowana przez Michaela E. Portera w połowie lat osiemdziesiątych, ma ona swoje metodologiczne korzenie w dwóch znanych sposobach badania problemów zarządzania przedsiębiorstwem. Pierwszy z nich to analiza wartości L. Milesa, jest to metoda racjonalizacji systemów technicznych i organizacyjnych. Drugi sposób to stosowane przez firmę konsultingową McKinsey and Company podejście do analizy przedsięwzięć rynkowych, zakładające, że przedsięwzięcia te są pewnymi sekwencjami działań.
Kluczem do zrozumienia istoty łańcuchów wartości jest pojęcie wartości. M. Porter wartość rozumie jako sumę, którą nabywca gotów jest zapłacić za to, czego dostarcza mu dostawca. Wartość jest mierzona jako całkowity dochód przedsiębiorstwa. Pozycja firmy względem jej konkurentów opiera się na wartości. Jest ona korzystna wówczas, gdy tworzona wartość przekracza koszty, które należy ponieść, aby ją wytworzyć.
Druga główna myśl koncepcji M. Portera sprowadza się do stwierdzenia, że przewagi konkurencyjnej, którą ma przedsiębiorstwo, nie można zrozumieć na podstawie analizy sprawności firmy jako całości, lecz badając sprawność różnych rodzajów działań, jakie organizacja podejmuje, dostarczając na rynek swój wyrób lub usługę. Przewaga konkurencyjna jest bowiem rezultatem różnorakich działań, realizowanych w sferach projektowania, produkcji, marketingu czy w funkcjach je wspomagających. Każde z tych działań może w swoisty sposób kształtować wielkość kosztów, jak również tworzyć wartość. Wszystkie one składają się na łańcuch wartości.
Łańcuch wartości obrazuje zatem dodawanie wartości produktu, począwszy od zmian na wejściach systemu, poprzez wykonywanie niezbędnych operacji przetwórczych, na sprzedaży i usługach
l