Iloczyn rozpuszczalności - iloczyn odpowiednich potęg stężeń jonów (stężeniowy) lub aktywności jonów (termodynamiczny) znajdujących się w nasyconym roztworze elektrolitu. Ma charakter stałej równowagi dynamicznej i zależy od temperatury.
Dla przykładowej soli MmXx ulegającej w roztworze reakcji dysocjacji elektrolitycznej:
gdzie indeks "s" oznacza ciało stałe (sól) a "I" roztwór. Termodynamiczny iloczyn rozpuszczalności jest równy (dla uproszczenia pominięto ładunki jonów):
gdzie aA = [A] fA jest aktywnością, [A] oznacza stężenie, a fto współczynnik aktywności.
W prostych zastosowaniach używa się definicji stężeniowego iloczynu rozpuszczalności, w której aktywność jonów zastępuje się stężeniem:
Ir = [M+X]m[X~m]X
gdzie wszystkie wartości w nawiasach kwadratowych to stężenia molowe określonych jonów.
Teoretycznie w roztworze iloczyn stężeń jonów liczony wg powyższego wzoru nie może przekraczać pewnej wartości granicznej. Jeżeli iloczyn ten jest mniejszy od wartości granicznej, to wówczas cała sól pozostaje w roztworze (nie ma osadu). Jeżeli iloczyn stężeń jonów jest równy wartości granicznej, to mówi się, że roztwór jest nasycony (może, ale nie musi być w kontakcie z osadem). Przekroczenie wartości granicznej iloczynu powoduje wypadanie osadu na skutek spontanicznej krystalizacji.
Rozpuszczalność soli. Proste przekształcenie wzoru na iloczyn rozpuszczalności prowadzi do wzoru określającego rozpuszczalność danej soli w czystej wodzie:
j
Ru = *+T/——
V Txrnm
gdzie: Rw - to maksymalne stężenie molowe soli.
Rozpuszczalność w roztworze zawierającym inne sole zależy od natury obecnych jonów i cząsteczek.
Jeżeli do roztworu wprowadzimy jony wspólne z daną solą, wówczas rozpuszczalność tej soli ulegnie zmniejszeniu, zgodnie z równaniami:
•dla wspólnego kationu (dodano łatwo rozpuszczalną sól zawierającą jony M w ilości odpowiadającej stężeniu w roztworze CM):