6103442182

ANTYK

1. RAMY CZASOWE

Początek: VIII w.p.n.e. - Homer

Koniec: IV w.n.e. - upadek imperium Rzymskiego

2. TYPOWE CECHY SZTUKI GRECKIEJ, HELLEŃSKIEJ I RZYMSKIEJ

1.    Domy, w których GRECY były budowane z umiarem, wszyscy prowadzili podobny tryb życia nacechowany umiarem.

2.    Bogom natomiast wznosili jak najwspanialsze świątynie.

3.    Większość rzeźb greckich powstała w związku z potrzebami religijnymi, wykonywano posągi wielkich bóstw, płaskorzeźb zdobiących świątynie, nagrobków.

4.    Do połowy IVwpne. powstała sztuka nie służąca Bogom, na charakter rzeźby miał wpływ sport przyzwyczajający hellenów do oglądania nagich ciał i podziwiania ich.

5.    Artyści greccy posługiwali się brązem, marmurem i kamieniem jaskrawo malowanym.

6.    Grecka rzeźba wciąż ewaluowała - przed VI w.p.n.e. dzieła były sztywne i nieporadne, od połowy V wpne. starano się, przedstawić człowieka w ruchu. Najwybitniejsza: DYSKOBOL - Myrona

7.    Rósł stopień szczegółowości oraz poprawności przedstawień. Poliklet w DYFOSIE zawarł idealne proporcje ciała mężczyzny. Postacie były nacechowanegodnością, powagą, spokojem. Również pojawiły się ból, radość, nienawiść.

8.    Ceramika malowana zajmowała w twórczości artystycznej greków takie miejsce, jakiego nie zyskała w innych cywilizacjach. Garncarze tworzyli naczynia o doskonałych kształtach, cienkich ściankach. Ozdabiali je pokrywając barwną i skomplikowaną dekoracją. Przedstawiano na nich sceny mityczne.

9.    Największe dzieła architektury greckiej to: Arkropol, świątynia Ateny, Artemidy

10. W dziedzinie budownictwa, zwłaszcza w architekturze sakralnej RZYMIANIE dokonali więcej.

11. Posługiwali się cegłą i zaprawą. Pozwoliło to na srosowanie półokrągłych sklepiej zamiast płaskich stropów.

12. W rzeźbiarstwie także osiągnęli więcej niż grecy. Nie wahali się pokazać brzydoty, starości a nawet wulgarności.

13.0siągnięcia sztuki portretowej można śledzić na monetach, często będących dziełami sztuki.

2.1    FILOZOFIE ANTYCZNE

2.1.1    Sokrates

469-399 r.p.n.e.

-    był nauczycielem Platona

-    głosił on absolutyzm i intelektualizm etyczny

-    dobro, cnotę i szczęście utożsamiał z prawdą

-    jego dewiza to: „Poznaj samego siebie”

-    podkreślał świadomość własnej niewiedzy: „Wiem, że nic nie wiem”

-    środki poznania to: żywy dialog, zbijanie fałszywych argumentów rozmówcy, pomoc w dochodzeniu dostępnej prawdy

-    ideałem była doskonałość etyczna, racjonalizm i intelektualizm etyczny (utożsamianie szczęścia, dobra, cnoty z wiedzą o tym co dobre i złe)

-    nie uważał siebie za mędrca ani za nauczyciela mądrości. Próbując odpowiedzieć na pytanie „czym jest wiedza” rozmawiał z mieszkańcami Aten często ujawniając ich niewiedzę

2.1.2    Platon

427-347 r.p.n.e. (Arystokles)

-    był uczniem i przyjacielem Sokratesa

-    stworzył pierwszy system idealizmu obiektywnego (platonizmu)

-    dualizm świata:

1. świat idei (idealny) - niedostępny zmysłom