6830719009

Osnowa wysokościowa w Polsce

Zgodnie z instrukcja G-2 osnowa wysokościowa dzieli się na: podstawowa -1 i II klasy szczegółowa - III i IV klasy pomiarowa - V klasy

1.    Wysokości punktów osnowy podstawowej wyznaczone są metoda niwelacji precyzyjnej, dzieli się na I i II kasę.

Maksymalny błąd pomiaru niwelacji osnowy podstawowej wynosi:

•    I klasa ± 1 mm/km,

•    II klasa ± 2mm/km.

Osnowę podstawowa stanowią punkty wyznaczone w sieciach geodezyjnych najwyższych dokładności. Przy czym rozmieszczenie elementów tych sieci (linii niwelacyjnych) powinno być możliwie równomiernie na tereme całego kraju.

2.    Punkty osnowy szczegółowej wyznaczane są na ogół metoda niwelacji technicznej a w przypadkach szczególnych metoda niwelacji precyzyjnej. Osnowa szczegółowa dzieli się na III i IV klasę i charakteryzuje ją średni błąd po wyrównaniu:

•    III klasa ± 4mm/km,

■    IV klasa ± 1 Omm/km.

Osnowa szczegółowa o niższej dokładności niż podstawowa stanowi jej zagoszczenie, przy czym stopień zagęszczenia powinien być zróżnicowany w zależności od intensywności zagospodarowania terenu.

3.    Punkty wysokościowe osnowy pomiarowej zaliczają się do klasy V która charakteryzują średni błąd po wyrównaniu:

■    V klasa ± 20mm/km.

Osnowa pomiarowa o niższej dokładności niż szczegółowa stanowi zagęszczenie osnowy szczegółowej. Tworzą ja również oprócz punktów niwelacyjnych również punkty osnowy poziomej, których wysokości zostały określone metoda niwelacji geometrycznej, trygonometrycznej lub tachimetrii.

Podstawowymi kryteriami dokładności pomiarów niwelacyjnych osnowy podstawowej są: średni błąd dokładności pomiaru ciągu

mi = ± 0.5- V([ro²/R] • 1/nR)

średni błąd wyznaczony z odchyłek zamknięć poligonu

m₈ = ±V([fVF] • 1/nF) średni błąd sieci po wyrównaniu

m₀ = ± V([pw]/nn)

gdzie:

ro - różnica przewyrzszeń ciągu wyznaczona z pomiaru w kierunku głównym i powrotnym w [mm],