W 1950 roku uzyskała magisterium z pedagogiki, przedkładając pracą dyplomową: Praca jako czynnik wychowania. Została zatrudniona na stanowisku asystenta w Katedrze Pedagogiki i Psychologii Wychowawczej, specjalizując się w zakresie psychologii wychowawczej i defektologicznej.
Na KUL pracowała 15 lat. Jej zainteresowania naukowe już wówczas dokładnie się skrystalizowały. Dotyczyły głównie pedagogiki specjalnej, zwłaszcza tyflopedagogiki. Pod kierunkiem prof. Marii Grzegorzewskiej opracowała dysertacją doktorską, którą obroniła w 1961 roku na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Temat pracy: Próba wyjaśnienia adaptacji osobistej i społecznej człowieka ociemniałego.