Wydział Fizyki |
Poniedziałek 14°°-17® |
Nr zespołu | ||
16.04.2007 |
10 | |||
Nazwisko i Imię |
Ocena z przygotowania |
Ocena ze sprawozdania |
Ocena końcowa | |
1. Janik Małgorzata | ||||
2. Janeczko Mariusz | ||||
Prowadzący. Turski |
Podpis prowadzącego: |
1. Metoda Michelsona
Schemat interferometru Michelsona:
O- źródło fal elekt elektromagnetycznych, P- płytka półprzepuszczalna,
ZaćZ2 -zwierciadła,
D-detektor fal elektromagnetycznych S- soczewka skupiająca L - linijka.
6 - przesunięcie zwierciadła Z1
Ze źródła O fala elektromagnetyczna pada na płytkę przepuszczającą połowę natężenia fali, a drugą połowę odbijając. Wiązka przechodząca pada na zwierciadło Z1 następnie wraca tą samą drogą, i po odbiciu od płytki trafia do detektora. Wiązka odbita pada na zwierciadło Z2, i po odbiciach spotyka się z wiązką pierwszą. W ten sposób powstaje różnica dróg optycznych obu wiązek, co powoduje powstawanie prążków interferencyjnych.
Przesuwając zwierciadło Z1 zmieniamy długość drogi optycznej wiązki odbijającej się od niego, a więc różnicę dróg obu wiązek, czyli przesunięcie się prążków interferencyjnych. Obserwując maksima prążków, możemy stwierdzić, że jeden cykl jest równoważny jednej długości fali, co odpowiada przesunięciu zwierciadła Z1 o pół długości fali. Z czego wynika 2 ^
wzór: A = —, gdzie m - liczba naturalna reprezentująca ilość maksimów.
1