1002889374

i Jez. Białe Wigierskie od strony Wigier (fot. L. Krzysztofiak)

typowego suchara występuje nasuwający się od lądu w kierunku środka zbiornika kożuch roślinny, zwany plem lub spleją. Budują go m.in. mchy torfowce, żurawina, modrzewnica, przygietka biata, turzyca bagienna, bagno zwyczajne oraz rośliny owadożerne np. rosiczki: okrągłolistna i długolistna. Aż 7 takich jezior znajduje się w okolicy Jez. Krzywego.

W Parku znajduje się 20 sucharów o różnej powierzchni i głębokości. Najgłębszym jest suchar Wądołek (gtęb. maks. 15,2 m), a największym - Suchar Wielki (8,44 ha). Jeziora Klonek i Suchar Rzepiskowy zaliczono do tzw. jezior humeutroficznych, będących fazą przejściową pomiędzy sucharem a jeziorem eutroficznym (Górniak 2006). Niektóre suchary, jako ekosystemy

0    charakterze naturalnym, zostały w Parku objęte ochroną ścisłą (Wądołek, Suchar Wielki) bądź częściową, z zamiarem nie ingerowania w ich funkcjonowanie.

W Parku są też niewielkie i płytkie śródleśne jeziora odpływowe, często otoczone torfowiskami niskimi. Wysoka zasadowość odróżnia je od podobnych krajobrazowo, ale kwaśnych i ubogich w wapń, sucharów. Występująca w jeziorach wysoka koncentracja wapnia i magnezu decyduje o silnych właściwościach buforujących ich wód. Na terenie WgPN znajdują się 4 takie jeziora: Samie Małe, Samie Wielkie, Przetaczek i Gałęziste. Największym i najgłębszym zbiornikiem tej grupy jest Jez. Gałęziste, najmniejszym

1    zarazem najpłytszym - Przetaczek.

Wigierski Park Narodowy I 351