1419577066

10 Łukasz Młyńczyk

norm, które stać się mogą regułami właściwego postępowania. Tego typu wniosek dotyczyć będzie nauk o ukształtowanym kodzie metodologicznym. Z kolei w naukach społecznych, słowem także w politologii, stajemy przed dylematem wyizolowania metodologicznych reguł z całego wachlarza politologicznego dorobku, który jednak pełen jest złych przykładów, nieumiejętnego stosowania metod czy wręcz ich celowego ignorowania¹. Praprzyczyną takiej sytuacji stała się instytucjonalna pozycja politologii jako nauki uprawianej na polskich uniwersytetach. W sensie czysto naukowym środowisko jest silnie zdezintegrowane, a sami metodolodzy i teoretycy politologii znajdują się na marginesie rozważań współczesnej polskiej politologii nie na mocy jakiejś korporacyjnej niechęci, lecz raczej faktu, iż metodologia zawiera w sobie pewien gen odrzucenia wskutek uznania jej treści za domenę wąskiej kasty specjalistów. Wina polegająca na wspomnianym niezrozumieniu leży po obu stronach. Nazwijmy to pierwszym poziomem sporu pomiędzy politologiem a metodą. Dla nauk społecznych możemy zatem wprowadzić podział na metodologię wewnętrzną oraz metodologię zewnętrzną². Pierwsza opiera się na praktyce badawczej oraz autorefleksji samych badaczy praktyków, a więc to, co merytoryczne, implikuje sam proces korzystania z określonych metod. Z kolei metodologia zewnętrzna wywodzi się z kontekstu innych dyscyplin nauk w sytuacji gdy pierwotna dyscyplina nie wypracowała umiejętności radzenia sobie z problemem, poszukuje się na zewnątrz „metody naukowej”³, a to dopiero pozwala wyodrębnić politologię jako naukę z jej przedmiotem poznania („problem tego, co polityczne”)⁴. R. Skarżyński klasyfikuje politologię jako naukę pozbawioną charakteru normatywnego, której zadania ograniczają się do opisu i wyjaśniania, przy czym sam autor z premedytacją pomija jej predyktywny charakter oraz wszelkie profetyczne formuły⁵. Oczywiście zawiera ona według słów Skarżyńskiego własną teorię, dalej sprecyzowaną specyfikę, zakres i miejsce zjawisk politycznych w ramach zjawisk społecznych⁶. Tu pozostaje pewna nierozstrzygnięta wątpliwość. W politologii mamy do czynienia raczej z wąsko rozumianym wymiarem intersu-biektywności metod a nie porządkiem par excellence interdyscyplinarnym. Pomimo że niejako automatycznie politologii w Polsce przypisuje się interdyscyplinarność,

1

   Por. S. Nowak, Metodologia badań społecznych, Warszawa 2010, s. 24.

2

   Por. E. Mokrzycki, Do nauki przychodzi się nie tylko z pytaniami, Warszawa 2007, s. 93-95.

3

   Ibidem, s. 94,

4

   Por. R. Skarżyński, Podstawowy dylemat politologii: dyscyplina nauki czy potoczna wiedza o społeczeństwie, Białystok 2012, s. 248-251.

5

   Ibidem, s. 251.

6

   Ibidem, s. 260.