Rozziew między poziomem gospodarki leśnej w lasach prywatnych i państwowych pogłębiał się również z powodu niedostatków kadrowych. Z chwilą odzyskania niepodległości były w kraju tylko dwie placówki kształcenia zawodowego leśników na poziomie wyższym: Wyższa Szkoła Lasowa we Lwowie oraz Wyższe Kursy Leśne w Warszawie. Za ich uzupełnienie uznać można tzw. docentury leśnictwa na Politechnice Lwowskiej, Uniwersytecie Jagiellońskim i w Akademii
Rolniczej w Dublanach niedaleko Lwowa. Już w 1918 r. podjęto decyzję o utworzeniu placówek wyższego szkolnictwa leśnego w trzech ośrodkach. We wrześniu 1918 r. na bazie Wyższych Kursów Leśnych powstała Królewsko-Polska Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego (od następnego roku działająca pod nazwą skróconą do czterech członów i używaną do dziś - Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego, czyli SGGW). Od razu zaistniał tam Wydział Leśny. W wyniku polącze-
18 WCZORAJ I DZIŚ LASÓW PAŃSTWOWYCH