2659241326

64 B. Zieliński

na tłumienność trasy. Ogólnie, zasięg użytkowy d_u związany jest z medianę mocy sygnału odbieranego następującą zależnością:

(5)

PGG_o

L(d)

gdzie:

P„    —    moc nadajnika,

G„    —    zysk energetyczny    anteny    nadajnika,

G„    —    zysk energetyczny    anteny    odbiornika,

L(d)    —    tłumienność trasy jako funkcja zasięgu (odległości).

Rozwiązanie tego równania względem d_u pozwala na wyznaczenie zasięgu użytkowego. Dla tras przedhoryzontowych, tzn. takich, dla których odległość transmisji nie przekracza horyzontu radiowego (czyli kiedy stacje "widzą się" wzajemnie), przy częstotliwościach nie większych niż 100 MHz, tłumienność określona jest wzorem [9]:

(6)

gdzie h, i h₂ są skorygowanymi wzniesieniami anten odpowiednio nadawczej i odbiorczej (rys. 2), zależnymi od rodzaju polaryzacji (pozioma lub pionowa) i parametrów elektrycznych (przenikalność elektryczna, konduktancja właściwa) gruntu.

Dla częstotliwości powyżej 100 MHz, ze względu na wzrost tłumienności wraz ze wzrostem częstotliwości nośnej, stosuje się oszacowanie wzorem Egli [9]:

Ud_u)[dB] = 88 + 401ogrf[km] - 201og(/j„[m]/i_o[m]) + 201og/[MHz]    (7)

lub Grzybkowskiego [9]:

Ud,)[dB] = 100 + 401ogd₍[km] - 201og(/j„[m]/i_o[m]) + 101og/[MHz]. (8)

Tłumienność trasy można także wyznaczyć na podstawie wykresów Okumury, określających poprawkę, jaką należy dodać do wyliczonej tłumienności wolnoprzestrzennej [9]:

U(d) =

167l²dl

(9)

gdzie A, jest długością fali nośnej. Wykresy podstawowe, wykonane dla prawie gładkiego terenu miejskiego, uzupełnione są o wykresy określające poprawkę ze względu na wzniesienie anteny nadawczej i odbiorczej oraz typ terenu.

Dla tras pozahoryzontowych, jak dotychczas, nie znaleziono opisu analitycznego tłumienności, dlatego też stosuje się opracowane przez CCIR krzywe medianowe [9]. Ponieważ