3093343556

Kolejną asocjację litofacjalną tworzyły piaski żwirowe i piaski laminowane przekątnie rynnowo w średniej i dużej skali (SGt—>St) oraz piaski riplemarkowe (Sr), których warstwy nadbudowywały zestawy uwarstwione rynnowo. Wydzielenie SGt—»St osiągało miąższości 0,5 m i często tworzyło girlandy o zmiennych upadach lamin w zestawach. Były to osady dużych form dna przemieszczających się po urozmaiconym morfologicznie podłożu rzeki w postaci pojedynczych diun czy fal piaskowych. Wiązać je należy z epizodami wezbrań w systemie rzecznym. W odkrywce nie udokumentowano warstwowań kopułowych (antydiuny), które jednoznacznie wskazywałyby na transport materiału w fazie miecenia (górne płaskie dno). Pomiary wskaźników paleotransportu (osie rynien) wskazywały na transport ku W, NW.

Z kolei z opadającą falą powodziową łączyć należy wydzielenie dobrze wysportowanych, średnioziarnistych piasków warstwowanych przekątnie tabularnie w średniej i dużej skali (Sp). Osady te tworzyły zestawy o miąższości ok. 0,5-0,7 m. Miąższość lamin sięgała 1-2 cm a geometria lamin w zestawach była zwykle tangencjalna (rzadziej sigmoidalna), co wskazywało, że miąższość zestawów była pierwotnie większa. Utwory te interpretowane mogą być jako mikrodelty rozwijające się często tam, gdzie wolno płynąca, bogata w zawiesinę rzeka, odkładała piasek na zasadzie lawinowego osypywania się ziaren. Zwykle zaś łączy się ich obecność z lateralnym przyrostem osadów na wypukłych brzegach migrujących koryt (odsypy boczne). Pomiary wskaźników paleotransportu (upad lamin w zestawach) wskazywały na progradację tych form dna ku NW, N.

Ostatnie wydzieleniem były piaski tworzące w obrazie odkrywki średnio- i wielkoskalowe uławicenie nachylone. Budowały je klastyki laminowane przekątnie planarnie, riplemarkowo i niskokątowo w średniej i małej skali Sp—►Sr(Sl) oraz piaski warstwowanie horyzontalnie (Sh). Wielozestawy takie dochodziły do 0,7 m miąższości i nachylone były pod kątami 10°-15° w stosunku do dna paleokoryta rzek. W najwyższych partiach takich pakietów obserwowało się 4-5 cm miąższości laminy mułów bogatych w materię organiczną (Fm), często zbioturbowanych. Osady te budowały odsypy meandrowe (łachy) lub wyspy, których stropy ulokowane były nad powierzchnią wody w strefie gdzie możliwe było tworzenie gleb (platformy odsypów meandrowych, wyspy).

Osady starorzecza (kompleks K2) były wykształcone w formie rozległej zundulowanej soczewy o wypukłym ku dołowi spągu i ściętym erozyjnie stropie. Soczewa ta miała zmienną miąższość 0,1-0,5 m i znaczną rozciągłość lateralną ok. 10 m. Budowały ją osady drobnoziarniste barwy ciemno szarej reprezentowane przez masywne muły i iły (Fm) oraz laminowane horyzontalnie i smużyście heterolity piaszczysto-pylasto-ilaste (Fsc), bogate w materię organiczną.