3093343572

Rys historyczny oraz sytuacja

geomorfologiczna i geologiczna.

Stanowisko archeologiczne przy ul. Sikorskiego we Wrocławiu położone jest na lewym brzegu Odry, około 220 m na zachód od ujścia fosy miejskiej do rzeki. Powierzchnia terenu leży na wysokości 117 m n.p.m., a średni poziom wody w Odrze znajduje się na wysokości 111 m n.p.m. W tym rejonie Odra dzieli się na dwa główne ramiona, między którymi położona jest Wyspa Mieszczańska. Znajduje się ona po przeciwległej stronie stanowiska. W czasach historycznych ujściowy odcinek fosy był znacznie szerszy. Rozbudowa szpitala, rozbiórka murów miejskich po roku 1807 i budowa nowych mostów Sikorskiego spowodowała znaczne zwężenie ujściowego odcinka fosy. Obecny skwer przy szpitalu założony jest na częściowo zasypanej fosie. W XVI w. obecna ulica Sikorskiego z obszarem przyległym znajdowały się poza fortyfikacjami miejskimi. Na planie Bartłomieja Weinera z 1562r. zaznaczono pojedyncze zabudowania z sadami i ogrodami założonymi między rzeką, a obecną ulicą Sikorskiego. Teren położony między ulicami: Ścieżką Rybacką, Rybacką, południowymi pierzejami placów: Solidarności i Jana Pawła II, a Odrą znajdował się w zakolu meandrowym. Łuk ulicy Rybackiej biegł po zewnętrznej stronie starorzecza częściowo wypełnionego wodą. Zbiornik wodny znajdował się około 200 m na zachód od stanowiska. Obecnie w tym miejscu u zbiegu Sikorskiego i Ścieżki Rybackiej znajduje się skwer. Brama Mikołajowska znajdowała się na krawędzi zewnętrznej łuku meandrowego. Miejsce prowadzenia badań ratowniczych znajduje się w najwyższym punkcie odciętego zakola meandrowego. Do roku 1650 użytkowanie tego terenu nie uległo zmianie. Starorzecze widoczne jest jeszcze na planie miasta z 1741 r.

Znaczna zmiana w tym rejonie zaszła na przełomie XVIII i XIX w. Między innymi rzeka usypała długą łachę, zaś na lądzie nastąpiła rozbudowa fortyfikacji. Rozbudowa fortyfikacji wrocławskich w XVIII w. w znacznym stopniu zmieniła ukształtowanie terenu w rejonie ujścia fosy do Odry. W rejonie ul. Sikorskiego powstał fort. Wybudowano również mury obronne na krótkim odcinku biegnące równolegle do Odry, a następnie skręcające na południe. Na przedpolu murów wykopano wąskie fosy wypełnione wodą. Nie wykluczone, że zasypana fosa została odsłonięta w NE części wykopu. Była by to zewnętrzna fosa opasująca Wrocław od zachodu. Według planu Wrocławia z 1807 r. fosa ta nie miała połączenia z Odrą. Do roku 1815 cały pas umocnień obronnych Wrocławia został zniszczony. Prawdopodobnie w tym okresie powstała górna, miejscami 2 m miąższości warstwa nasypów mineralnych, leżących na osadach rzecznych.

Powstanie 600 m długości łachy w środku południowego koryta Odry należy łączyć nie tylko z hydrotechnicznymi zmianami prowadzonymi na rzece w obrębie miasta, ale też ze wzrostem wilgotności klimatu w okresie Małej Epoki Lodowej. Obecnie z łachy tej