3147162640

Zakład Konserwacji i Restauracji Sztuki Nowoczesnej

wystawę sztuki polskiej w Berlinie, wydarzył się zabawny problem konserwatorski. Zajmowałem się konserwacją dużego obrazu Andrzeja Wróblewskiego z Muzeum Narodowego w Poznaniu. Obraz był dwustronny - z jednej strony namalowany dworzec i repatrianci gdzieś na ziemiach zachodnich, z drugiej kompozycja abstrakcyjna, którą kurator wystawy, pani Anda Rottenberg, uznała za ciekawszą. Wróblewski malując dworzec wykorzystał wcześniejszą swoją pracę abstrakcyjną. do której doszył kawał paska tkaniny i nabił na krosna. I teraz mieliśmy tę pracę abstrakcyjną z odwrocia eksponować. Trzeba więc było zlikwidować mało estetyczny szew z przyszytym na okrętkę paskiem płótna tak. aby nie zakłócał on odbioru tego abstrakcyjnego dzieła.

Miały być podchwytliwe pytania, to będą. Tyle mówimy o współczesności. A czy ta tradycyjna, „toruńska szkoła konserwacji” to już, Pana zdaniem, tylko mit czy nadal marka?

Trochę mit, trochę jeszcze marka. I to jest najlepszy moment i jednocześnie ostatni dzwonek, żeby tę markę utrzymać. Dużą szansę widzę w budowie Toruńskiego Centrum Konserwacji Zabytków, które zapewniłoby solidne zaplecze diagnostyczne. Konserwacja to teoria i praktyka, które podobnie jak w zawodzie lekarskim powinny się uzupełniać. Kim jest lekarz bez praktyki....

Zębów bym mu nie dał leczyć...

Właśnie! A my jesteśmy jak lekarze sztuki. Wykonujemy pewne zabiegi, przy których połączenie praktyki z teorią jest niezwykle istotne. Na szczęście mamy w naszym Instytucie kompleksowe zaplecze. Są badacze, technolodzy i teoretycy konserwacji. Tylko kooperacja między teoretykami, badaczami i praktykami może stworzyć świetną jakość. To jest dzisiaj dla mnie jedyna droga dla toruńskiej konserwacji. Wspólna droga.

To najlepszy moment, żeby markę „toruńska konserwacja” jeszcze podrasować?

Tak. To czasy trudnej konkurencji. Dlatego chcemy otworzyć się na Zachód. Wydajemy skrypty o naszych pracach po angielsku, są u nas prowadzone otwarte, ogólnouniwersyteckie wykłady w języku angielskim.

To mogłoby przyciągnąć studentów zza granicy.

Tego chcemy. Tylko musimy mieć zaplecze w formie odpowiednich pomieszczeń.

Tak jak Łódź ma swoją „Filmówkę”, Toruń może mieć „Konserwatorówkę”?

Coś takiego by mogło powstać.

Od wizji do szczegółu. Które z odkryć było dla Pana najbardziej fascynujące? Czy może prace Henry’ego van de Velde znalezione w zwykłym lubuskim sanatorium?

Myślę, że tak. A sanatorium było i jest raczej niezwykłe. To była wielka niespodzianka, a Henry van de Velde to wielka postać nazywana ojcem nowoczesnego wzornictwa i mistrzem stylu secesyjnego. W konserwacji jest często tak, że o ważnym odkryciu decyduje przypadek. W Trzebiechowie było podobnie. Ekipy remontowe zaczęły skrobać ściany i podniesiono alarm, że znaleziono coś wartościowego. Poproszono mnie o kompleksowe badania dwóch budynków sanatoryjnych i wyszły rzeczy niesamowite. Przede wszystkim duża grupa szablonowych dekoracji malarskich, które przetrwały w nie najgorszym stanie. Większość elementów wymagała rekonstrukcji, ale było się na czym oprzeć. Żałuję tylko, że nie zachowały się sprzęty i meble. Zachowały się tylko dwa świetne fotele secesyjne, ale tylko dlatego, że... były użytkowane w lokalnym kościele jako konfesjonały (śmiech). Van de Velde to postać wielka, ikona designu. Zajmował się wszystkim.

WYDZIAŁ SZTUK PIĘKNYCH__________MS