3568785027

2. Wykorzystanie ćwiczeń z kinezjologii edukacyjnej w kształceniu zintegrowanym dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi

Kinezjologia edukacyjna jest nowym kierunkiem, który powstał w latach osiemdziesiątych XX wieku w Stanach Zjednoczonych, a twórcami jego są Paul Dennison i jego żona Gaił. Wywodzi się on z kinezjologii stosowanej, która zajmuje się pojęciem stresu, metodami walki z nim, a także opiera się na badaniach motoryki, ruchu, czucia i ich wpływu na fizjologię człowieka oraz na powiązaniu ich z innymi funkcjami organizmu.

Kinezjologia edukacyjna to nauka o ruchu i możliwościach stymulacji różnych funkcji psychicznych przy wykorzystaniu naturalnych ruchów całego ciała. Jej celem jest wspomaganie rozwoju dziecka lub osoby dorosłej, korygowanie dysfunkcji rozwojowych, wspomaganie procesów uczenia się, a także poszukiwanie wiedzy

0    sobie samym i przeszkodach uniemożliwiających rozwój i dążenie do wybranych celów (Dennison P.E., Dennison G.E. 1990).

Paul Dennison ukończył studia pedagogiczne i psychologiczne. W początkowej praktyce zajmował się programami nauki czytania. W 1969 r. otworzył swoją pierwszą klinikę czytania, gdzie realizował program Domana i Delacato. Rozpoczął też badania nad treningiem percepcyjno-motorycznym oraz nad określaniem wzrokowej linii środka i jej relacji do rozwoju kinestetycznego. Odkrył integrację przez ruch, co dało początek pracy nad „Brain Gym" - w Polsce znanej pod nazwą „Gimnastyka mózgu". W 1975 r. otrzymał nagrodę „Phi Delta Kappa" od Uniwersytetu Południowej Kalifornii za „niezwykłe badania".

Początkowe jego badania skupiały się nad zależnością między ruchem a rozwojem mowy oraz zdolnością czytania i pisania u dzieci. Badania te wykazały, że dzieci, które we wczesnym dzieciństwie nie miały możliwości (np. z powodu choroby) poruszania się, raczkowania, dotykania, gryzienia - później uczyły się mówić. Zwrócił też uwagę na to, że dzieci, które omijały etap raczkowania i od razu zaczynały chodzić oraz korzystać z chodzików, częściej miały trudności z uczeniem się (Dennison P.E., Dennison G.E. 1989). Autorzy tłumaczą to brakiem ruchów naprzemiennych, które aktywizują połączenia nerwowe pomiędzy różnymi strukturami lewej i prawej półkuli mózgu, a tym samym pobudzają rozwój ciała modze-lowatego. Dzięki temu te części mózgu lepiej ze sobą współpracują. W swej pracy podkreślali znaczenie ruchu dla organizmu i dla funkcjonowania centralnego układu nerwowego. Ruch pobudza i aktywizuje wiele czynności umysłowych. Integruje

1    pozwala lepiej zapamiętać nowe informacje i doświadczenia (Hannaford 1995). Poglądy Dennisona na trudności szkolne typu dysleksja, dysgrafia czy dysortografia odbiegają od standardowych poglądów przyjętych np. w Polsce.

Od wielu lat Dennisonowie prowadzą badania naukowe nad oddziaływaniem ćwiczeń ruchowych na uczenie się i pracę mózgu. W tym czasie dokonali syntezy takich prac, jak: „Projekt Czytania" C.A. Moloboru, przełomowych odkryć w czytaniu Domana, czy Delacato i L. ]acque. Na podstawie tych prac zmodyfikowali ba-

104