3685665859

WYKŁADY

alergii IgE-zależnych. Na podstawie odpowiednio wysokich stężeń IgE całkowitego pacjenci są klasyfikowani do prowadzenia terapii tym lekiem. Przy dobrym efekcie klinicznym leczenia, stężenie IgE całkowitego powinno wzrastać i wracać do wartości wyjściowych po roku od zakończenia leczenia. Natomiast oznaczenie IgE alergenowo-swoistych dla konkretnych alergenów jest podstawowym badaniem laboratoryjnym stosowanym w diagnostyce alergologicznej. Może być wykonywane u chorych w każdym wieku, u pacjentów ze zmniejszoną reaktywnością skóry i co najważniejsze nie wymaga odstawienia leków przeciwaler-gicznych. Obecnie można wyróżnić trzy generacje metod oznaczania IgE swoistych, różniących się przede wszystkim rodzajem fazy stałej, przeciwciałem wykrywającym, granicą wykrywalności, stopniem automatyzacji oraz czasem oczekiwania na wynik. W metodach trzeciej generacji granica wykrywalności IgE dla klasy I została przesunięta do wartości 0,1 lU/ml. Przede wszystkim ma to znaczenie przy diagnostyce alergii na roztocza u małych dzieci, gdzie wartości IgE swoistych pizeciwko alergenom roztoczy wahają się w granicach 0,1 - 0,35 iU/ml. Wykrycie nawet tak małych stężeń przeciwciał IgE jest wskazaniem do eliminacji kurzu z otoczenia dziecka i prowadzi do zatrzymania marszu alergicznego. Ponadto u pacjentów diagnozowanych z powodu uczulenia na jady owadów błonkoskrzydłych, stężenia swoistych IgE pizeciwko tym alergenom również mieszczą się w takich samych granicach. Istotną trudnością w interpretacji oznaczeń IgE swoistych, zwłaszcza w diagnozowaniu alergii na jady owadów błonkoskrzydłych i lateks jest obecność przeciwciał IgE dla tzw. determinant węglowodanowych (CCDs - ang. cross reaclive carbohydrale delerminants). Niektóre glikoproteiny posiadające specyficzne wiązania np. N-acetylo-glu-kozy z ksylozą, wiążą nieswoiście przeciwciała IgE. Przeciwciała IgE reagujące z CCD powodują fałszywie dodatnie wyniki oznaczeń z alergenami zawierającymi glikany. Występowanie tych przeciwciał nie ma jednak znaczenia klinicznego, ich oznaczanie wykonuje się przy stwierdzeniu obecności swoistych IgE np. dla jadów owadów i lateksu przy braku objawów klinicznych uczulenia na te alergeny.

W ostatnim czasie dużego znaczenia nabiera zastosowanie diagnostyki molekularnej alergii czyli tzw. diagnostyki epitopowej. Epitop to fragment antygenu, który łączy się bezpośrednio z wolnym przeciwciałem. Dany epitop może silniej lub słabiej pobudzać układ odpornościowy. Diagnostyka epitopowa polega na oznaczaniu swoistych IgE dla poszczególnych epitopów alergenowych, co pozwala na rozróżnienie .prawdziwej" alergii na konkretny alergen od objawów wywołanych przez reakcje krzyżowe. Ponadto można dokonać oceny ryzyka wystąpienia groźnych reakcji systemowych po kontakcie z badanym alergenem. Uzyskanie powyższych informacji stwarza możliwość wyboru lepszej procedury postępowania z pacjentem np.: czy wymaga intensywnego leczenia prze-ciwalergicznego - podanie epinefryny, czy może zostać poddany próbie prowokacyjnej z testowanym alergenem bez zbyt wysokiego ryzyka wystąpienia reakcji systemowej, czy wystarczy tylko unikanie kontaktu z badanym alergenem.

Ponadto immunoglobulina E jako marker laboratoryjny, zarówno całkowita jak i alergenowo-swoista jest parametrem stabilnym. Długie nawet kilkuletnie przechowywanie zamrożonych próbek w temperaturze -20°C nie wpływa wiarygodność uzyskanego wyniku. Również surowice żółtaczkowe, lipemiczne czy shemolizowane nie wpływają na jakość wyniku. Oznaczenia IgE można wykonywać w surowicy krwi, osoczu heparynowym, cytrynianowym, wersenianowym, oraz w popłuczynach z drzewa oskrzelowego i błon śluzowych nosa.

Inne możliwości diagnostyki laboratoryjnej schorzeń alergicznych Urszula Demkow

Złotym standardem w diagnostyce chorób atopowych są testy skórne i oznaczanie poziomu swoistego IgE. Obecnie możliwa jest również cytometryczna ocena aktywacji bazofilów jako komórek efektorow-ych w reakcjach atopowych. Do identyfikacji bazofilów wykorzystuje się m. in. antygen CRTH2. Do oceny stopnia aktywacji (degranulacji) bazofilów stosuje się ocenę powierzchniowej ekspresji antygenu CD63 lub antygenu CD203c. Antygen CD63 jest białkiem związanym z wewnątrzcytoplazmatycznymi ziarnistościami bazofilów. Po aktywacji komórek zachodzi uwalnianie z ich ziarnistości mediatorów, jak również dochodzi do fuzji błony komórkowej z błonami ziarnistości, w wyniku której antygen CD63 pojawia się na powierzchni bazofilów. Ekspresja tego białka jest ściśle zależna od stopnia degranulacji komórki. Antygen CD203c w bardzo niewielkiej ilości jest stale obecny w błonie bazofilów.

Natomiast po degranulacji, wywołanej kontaktem z alergenem, bądź przeciwciałami anty Ig-E, jego ekspresja znacząco wzrasta, co świadczy o rezerwach tego białka w cytoplazmie bazofilów. CD203c jest to neu ronalny powierzchniowy antygen różnicowania neuronów, E-NPP3, PD lp, B10, gpl 3o^RB,M należący do wielogenowej rodziny pirofbsfataz/fosfo diesteraz, który jest aktywowany po pobudzeniu receptorów FctRI. Pow ierzchniowa ekspresja antygenu CD203c wzrasta nagle po „mostkow aniu" receptorów FceRI, zatem jest on bardzo dobrym markerem reakcji IgE zależnych. Test z wykorzystaniem detekcji antygenu CD63 i CD203c może być bardzo użyteczny w diagnostyce alergii i w monitorowaniu immunoterapii swoistej a także monitorowaniu terapii antylgE.

Wyciągi alergenowi czyli od trafnej diagnozy do skutecznej immunoterapii swoistej Piotr Kuna

Streszczenia nie dostarczono

XV. BIOMARKERY W KARDIOLOGII - GDZIE JESTEŚMY, DOKĄD ZMIERZAMY

Czy wynik badania laboratoryjnego może zmienić losy chorego? Janina Stępińska

Streszczenia nie nadesłano

Kliniczne znaczenie biomarkerów w kardiologicznych stanach naglących Anna Konopka

W kardiologicznych stanach nagłych najistotniejszym elementem postępowania diagnostyczno-leczniczego jest ratowanie życia chorych. Z tego powodu, czas potrzebny na zdiagnozowanie przyczyny ciężkiego stanu chorego powinien być jak najkrótszy.

Do kardiologicznych przyczyn stanów nagłych zalicza się ostry zespół wieńcowy (OZW) z jego groźnymi powikłaniami takimi jak ostra niewydolność serca, mechaniczne powikłania zawału serca w tym perforacja przegrody międzykomorowej, ostra niedomykalność zastawki mitralnej czy tamponada serca. Stanem nagłym jest ostra niewydolność serca (obrzęk płuc i/lub wstrząs kardiogenny) wywołana np.: kardiomiopatią rozstrzeńiową, zapaleniem mięśnia serca, ostrą niedomykalnością zastawki mitralnej lub aortalnej, zatorowością płucną wysokiego ryzyka czy też groźnymi zburzeniami rytmu serca. Do stanów nagłych zalicza się także: ostre rozwarstwienie aorty, choroby przebiegające z bardzo wysokim ciśnieniem tętniczym, towarzyszące chorobom kardiologicznym ostre uszkodzenie nerek oraz ciężkie powikłania krwotoczne w tym krwawienia z przewodu pokarmowego lub z dużych naczyń po zabiegach inwazyjnych i po operacjach kardiochirurgicznych.

W OZW z uniesieniem odcinka ST (STEMI), czas upływający od chwili wystąpienia objawów do udrożnienia tętnicy wieńcowej odpowiedzialnej za STEMI decyduje o wielkości nieodwracalnego uszkodzenia mięśnia serca i wpływa na rokowanie. Oprócz nietypowych objawów klinicznych takich jak ból w klatce piersiowej, groźne zaburzenia rytmu serca, zasłabnięcie czy hipotonia oraz charakterystycznego obrazu EKG potwierdzeniem choroby jest wzrost stężenia biomarkerów w tym troponin we krwi. W STEMI biomarkery stanowią wskaźnik wielkości martwiczego/ niedokrwiennego uszkodzenia mięśnia i mają znaczenie dla odległego rokowania chorych. W STEMI postępowanie interwencyjne na naczyniach wieńcowych nie jest uzależnione od wzrostu stężenia biomarkerów z wyjątkiem sytuacji nietypowego przebiegu choroby W OZW bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI) wzrost stężenia troponin decyduje o rozpoznaniu oraz o wskazaniach do pilnego leczenie i wyborze metody postępowania. Oznaczane troponin za pomocą testów wysokoczułych, to znaczy takich, które wykrywająją 10, a nawet 100-krotnie niższe stężenia troponiny niż testy klasyczne, umożliwiło wcześniejsze potwierdzenie niedokrwienia lub martwicy mięśnia serca.

Oznaczanie stężenia D-dimerów ma zastosowanie u chorych z podejrzeniem ostrej zatorowości płucnej (ZP). D-dimery charakteryzuje wysoka negatywna wartość predykcyjna tzn. że przy prawidłowym stężeniu D-dimeru ZP i głęboka zakrzepica żylna są mało prawdopodobne. Z kolei pozytywna wartość predykcyjna D-dimeru jest niska co wynika z faktu.

301