490574726

Opublikowano model warstwowy protokołów sieciowych (nazywany modelem ISO-OSI), opracowany z przeznaczeniem dla sieci lokalnych. Zbudowany jest on z siedmiu warstw.

1.    Warstwa fizyczna (ang. physical layer) — umożliwia przesyłanie pojedynczych bitów między dwiema lub wieloma stacjami sprzężonymi bezpośrednio medium komunikacyjnym (np. kablem). Zarówno jednostką usług, jak i jednostką protokołu tej warstwy jest bit, a dostępne usługi obejmują przesłanie ciągu bitów z zachowaniem ich sekwencji. Istnieje możliwość wykrywania nieprawidłowości transmisji przez odbiorcę (dyskwalifikacja bitu) oraz wykrywania stanów specjalnych łącza.

Większość parametrów tej warstwy zależy od rodzaju użytego łącza fizycznego.

2.    Warstwa łącza danych (ang. link layer) — zapewnia prawidłową transmisję informacji między stacjami sprzężonymi bezpośrednio łączem fizycznym. W szczególności zapewnia ona wykrywanie, a często też korygowanie błędów powstałych w warstwie fizycznej. Jeśli łącze sprzęga wiele stacji, to protokoły tej warstwy muszą zapewnić bezkolizyjny dostęp dołącza.

3.    Warstwa sieciowa (ang. network layer) — zapewnia utworzenie drogi (lub dróg) transmisji informacji między stacjami końcowymi przy użyciu systemów pośrednich (węzłów). Droga ta może prowadzić przez odcinki łączy lub całe podsieci o bardzo zróżnicowanych charakterystykach.

4.    Warstwa transportu (ang. transport layer) — oddziela wyższe warstwy od problemów przesyłania informacji między procesami w stacjach końcowych, zapewniając bezbłędną transmisję z wymaganymi charakterystykami, takimi jak przepustowość, stopa błędów, opóźnienia transmisyjne. W tym celu może być konieczne skorygowanie charakterystyk usług sieciowych. Warstwa transportowa optymalizuje użycie usług sieciowych tak, aby wymagane warunki techniczne spełnić w sposób możliwie najbardziej ekonomiczny, uwzględniając koszt usług sieciowych.

5.    Warstwa sesji (ang. session layer) — rozszerza usługi warstwy transportowej o środki umożliwiające synchronizację dialogu i zarządzanie wymianą danych między jej usługobiorcami. Ustala, który z partnerów ma prawo nadawania, by zapewnić jednoznaczność działań, a także określa czy komunikacja jest naprzemienna, czy równoczesna w obu kierunkach. Warstwa sesji umożliwia też definiowanie tzw. punktów synchronizacji oraz wymuszanie odtworzenia, tj. powrotu obu uczestników dialogu do jednoznacznego dla nich stanu określonego przez taki punkt synchronizacji.

6.    Warstwa prezentacji (ang. presentation layer) — zapewnia przekształcenie używanej w poszczególnych stacjach postaci informacji na pewną jednorodną postać. Przekształcenie dotyczy wyłącznie syntaktyki, a nie semantyki informacji. Na tym poziomie możliwa jest także kompresja informacji bądź jej zaszyfrowanie.

7.    Warstwa zastosowań (ang. application layer) — jest to warstwa najwyższa, bezpośrednio oferująca całość usług komunikacyjnych procesom użytkowym. Wyróżnione i szczegółowo opracowane zadania tej warstwy to przede wszystkim:

o transmisja plików oraz działanie na plikach zdalnych, o dostęp i działanie na zdalnych bazach danych, o praca procesu użytkowego jako terminala zdalnego komputera, o zarządzanie transmisją i wykonywaniem zadań obliczeniowych.

14

Wersja: 1.1