490575420

wywołać ich określone działanie [Muszyński 1994, s. 142; Skrzypczak 1991, s. 173 in.].

W literaturze przedmiotu wyróżnia się kilka strategii. Biorąc za punkt wyjścia specyficzne cechy programu kształcenia, można mówić o:

•    Strategii zorientowanej na zmianę celów organizacji,

•    Strategię zorientowaną na zmianę technologii działań organizacji,

•    Strategię zorientowaną na doskonalenie i rozwój personelu organizacji,

•    Strategię zorientowaną na strukturalne modyfikowanie systemu [Skrzypczak 1991, s. 177].

Jeżeli za podstawę typologii strategii zmian w edukacji przyjmuje się różne formy jej promocji, to wówczas wyróżnia się:

•    Strategię empiryczno-racjonalną,

•    Strategię normatywno-reedukacyjną,

•    Strategię polityczno-administracyjną [Skrzypczak 1991, s. 178].

Gdy za podstawę typologii strategii przyjmuje się rodzaje motywacji, wówczas wyróżnia się:

•    Strategię zorientowaną na system wartości,

•    Strategię zorientowaną na racjonalizm odbiorcy innowacji,

•    Strategię dydaktyczną,

•    Strategię psychologiczną,

•    Strategię ekonomiczną [Skrzypczak 1991, s. 179].

Ciekawą klasyfikację prezentuje: J. Skrzypczak i J. Stachowiak. Biorąc za podstawę składniki systemu dydaktycznego, wyróżnili oni:

•    Strategię doboru celów i treści kształcenia,

•    Strategię realizacji procesu kształcenia,

•    Strategię zastosowania zasad, metod i środków kształcenia,

•    Strategię ewolucji kształcenia.

Według J. Skrzypczaka, strategia kształcenia na poziomie bardzo ogólnym jest swoistą procedurą postępowania o charakterze normatywnym. Wyznaczona jest ona głównie rodzajem i charakterem celów, dla realizacji których została zaprojektowana. W związku z tym wyróżnia się:

•    Strategię klasowo-lekcyjną,

13