5018281778

394 Kronika

różnorodność systemów klasyfikacyjnych. Rozpoczęliśmy więc prace nad zasadami tworzenia klasyfikacji, co na gruncie etnologii nic było rzeczą prostą ze względu na zainteresowanie naszej dyscypliny nie tylko człowiekiem i jego zachowaniami, ale także światem wytworów materialnych i niematerialnych jego działalności. Do ważniejszych prac z tego okresu należały:

w 1970 roku udział pracowniczck Ośrodka w seminariach Ośrodka Informacji Naukowej PAN oraz zapoznanie się z pracami o systemach klasyfikacji i zasadach budowania tezaurusów dyscyplinarnych;

w 1971 roku przygotowanie trzech artykułów o potrzebach dokumentacji osiągnięć naszej dyscypliny;

w 1973 roku udział w pracach sekcji dokumentacji MUNAiE w Chicago; w 1978 roku przejęcie kierownictwa sekcji ds. dokumentacji i informacji KNE PAN, udział w dyskusjach redakcyjnych „Demosu”; w 1980 roku organizacja konferencji KNE PAN; w 1983 roku udział pracownic w kursie OIN PAN;

w 1984 roku referat o stosowanej klasyfikacji na kongresie SIEF w Wiedniu; w 1987 roku udział w opracowaniu hasła do „Słownika etnolingwistyczncgo’' pod redakcją prof. J. Bartmińskiego;

w 1989 roku współorganizacja w Toruniu konferencji poświęconej dokumentacji muzealnej;

w 1990 roku powielenie opracowanego przez ODilE Słownika kultury materialnej (rozprowadzanego przez PTL).

Kartoteki dokumentacyjne

Od początku działalności nawiązano kontakty z Ośrodkiem Informacji Naukowej PAN, Biblioteką Narodową oraz Centrum Informacji Naukowej, Technicznej i Ekonomicznej (CINTE), prowadzącymi szkolenia i publikującymi literaturę przedmiotu oraz służącymi fachowym poradnictwem.

Pierwsze prace w Ośrodku polegały na założeniu kartotek informujących o prowadzonych w kraju i za granicą pracach badawczych, muzeach etnograficznych, instytucjach naukowych, zespołach folklorystycznych i ich pracownikach, twórcach ludowych itp. Wymagały dotarcia do istniejących źródeł informacji oraz przyjęcia współczesnych sposobów ich przechowywania i wyszukiwania.

W założeniach powołania Ośrodka planowano, że stanie się on centralną, ogólnopolską instytucją udzielającą informacji pomocnych w szeroko pojętej działalności kulturalnej. Jednak już po pierwszych latach działalności przekonano się, że pomimo wysiłków, wiedza o istnieniu Ośrodka i jego możliwościach nie docierała do szerokiego kręgu społecznego. Mimo że Ośrodek zgromadził szereg kartotek dokumentujących życie naukowe w dziedzinie etnografii oraz działalność zespołów folklorystycznych, rzemieślników i twórców ludowych, po informacje o nich zainteresowani zwTacali się przede wszystkim do regionalnych i większych muzeów etnograficznych. Z tego powodu już w początku lat 70. zamknięto kartoteki folklorystyczne,