518321325

Rysunek 20 Rekonstrukcja piły ściernej z epoki kamienia

SB

Źródło: K Oczoś, J. Porzycki, Szlifowanie. Podstawy i technika, Wydawnictwa Naukowo- Techniczne, Warszawa 1986, s. 18

Rekonstrukcja tego urządzenia była możliwa dzięki łukowym śladom obróbkowym, które widoczne były na rozdzielonych powierzchniach. W okresie tym nie są jeszcze znane okrągłe kamienie do szlifowania. Najprawdopodobniej dopiero Rzymianie, jako pierwsi, zastosowali obracającą się ściernicę.

Rysunek 21 Rekonstrukcja rzymskiego urządzenia do szlifowania z napędem lukowym ( sznurowym)

Źródło: K. Oczoś, J. Porzycki, Szlifowanie. Podstawy i technika, Wydawnictwa Naukowo- Techniczne, Warszawa 1986, s. 18

Z epoki brązu (ok. 2000-1000 lat p.n.e.) nie znaleziono przykładów obróbki przedmiotów techniką ścierną. Nie wyklucz to jednak jej praktycznego stosowania. Dopiero w epoce żelaza (1000 lat p.n.e.) obróbka ścierna narzędzi, broni, ozdób i przedmiotów powszechnego użytku mogła rozwijać się wyjątkowo szybko. W tym czasie w obszarze Morza Śródziemnego pojawił się nowy, nie znany dotąd materiał ścierny. Był to czas rozkwitu fenickich miast Byblos, Tyr (obecnie Sur) i Sydon (obecnie Sajda) i związanego z tym dużego zapotrzebowania na luksusowe przedmioty. Fenickie statki handlowe przywiozły z greckiej wyspy Naxos tzw. kamień saksoński. Był to drobnoziarnisty i zanieczyszczony korund naturalny, który później nazwano szmerglem (szmirglem). Nazwa ta pochodziła od nazwy miasta Smyrna, obecnie Izmir, w Turcji. Właśnie w okolicy tego miasta został on odkryty. Fakt ten udokumentowany został przez historyka rzymskiego Pliniusza Starszego (67 r.n.e.), który nazywał go środkiem ściernym do kamieni szlachetnych. Szmergiel zaczęto

20