6628926994

Badanie polega na wciskaniu w próbkę badanego tworzywa tępo zakończonego penetratora o przekroju 1 mm², pod obciążeniem 10, 25 lub 50 N, przy stałym wzroście temperatury wynoszącym 1,4 x 10'² °C/s (50 °C/godz.). Temperaturę, przy której penetrator zagłębi się w próbkę na głębokość 1 mm, przyjmuje się jako temperaturę mięknienia. Badanie przeprowadza się zgodnie z normą PN-EN ISO 306:2002 (U).

3.3 Wyznaczenie odporności duroplastów na żarzenie

Dla bardzo wysokich temperatur określa się odporność tworzyw sztucznych na działanie żaru, według metody Schramma i Żebrowskiego (PN-86/E-04414).

Badanie to ma na celu ustalenie, w jakim stopniu termoutwardzalne tworzywo sztuczne jest odporne na działanie rozżarzonego do temperatury 955 °C pręta karborundowego. Badanie trwa 180 s.

Polega na określeniu iloczynu długości spalonej części próbki (w centymetrach) i straty jej ciężaru (w miligramach) według wzoru:

IR = log

lOO 000 )(rra-m₁)

Ponadto, podaje się opis zjawisk zachodzących podczas pomiaru, np. czy próbka paliła się, topiła się bez palenia, itp.

4.0 Wykonanie ćwiczenia

1.    Przeprowadzić badanie odporności cieplnej metodą Martensa i Vicata (wg norm).

2.    Określić odporność na żarzenie dla wybranych tworzyw (wg normy).

3.    Wyniki przedstawić w tabeli pomiarów.

4.    Wykreślić charakterystykę termomechaniczną próbek zbadanych za pomocą aparatu Vicata.

5.    Wyciągnąć wnioski z przeprowadzonych pomiarów.