6878601746

sławicach. W czerwcu 1945 r. został powołany na stanowisko wiceprzewodniczącego Krajowej Rady Narodowej, lecz nominacji nie przyjął ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Zmarł 31 października 1945 r. w Krakowie. W wydanym w 1965 r. pamiętniku pt. Moje wspomnienia Witos opowiedział o swoich kontaktach z książką, które zawdzięczał leśniczemu Sanguszków - Janowi Głowackiemu: „Czytając wszystko, co mi tylko dano, przypominam sobie, że między innymi czytałem różne dzieła Ignacego Kraszewskiego, T. T. Jeża, Mikołaja Reja, Frycza Modrzewskiego, Zygmunta Krasińskiego, Ignacego Krasickiego, Pismo Święte ks. Wujka, Żywoty świętych i Kazania Sejmowe ks. Piotra Skargi, Pamiętniki Jana Chryzostoma Paska, Wieczory pod lipą, wszystkie wówczas istniejące dzieła Henryka Sienkiewicza, Żeromskiego, Przybyszewskiego, Encyklopedię Orgelbranda, dzieje rewolucji francuskiej, włoskiej, powstań węgierskich, kilka książek o Napoleonie, powieści Tołstoja, Zoli, Jokaja i wielu innych pisarzy krajowych i zagranicznych. Ponadto - wszystkie utwory Mickiewicza, Konopnickiej, Słowackiego, Pola, Brodzińskiego, Kochanowskiego, Goszczyńskiego i innych polskich poetów; szereg książek dotyczących wojen rzymskich i greckich, historii papiestwa, filozofów i mędrców świata chrześcijańskiego, dzieje Słowiańszczyzny, zmaganie się jej z nawałą germańską itd. Poza tym całe stosy książek treści politycznej, społecznej i gospodarczej, jak rów nież broszur aktualnych, w tym czasie wydawanych. Nie omieszkał też pan Głowacki dać mi kilka książek zakazanych, przez francuskich przeważnie autorów napisanych, upominając, ażebym o tym nic nie mówił proboszczowi [...]. Czytanie książek, rozważanie różnych zdarzeń i wypadków, przykłady w nich podawane, działały niesłychanie silnie na moją młodą wyobraźnię. Z jednej strony czułem się powołanym do spełnienia jakichś nieokreślonych jeszcze zadań, z drugiej widziałem się małym, upokorzonym nędzarzem, który tylko z łaski innych może korzystać ze skarbów wiedzy, a swoje młode życie musi poświęcać ciągłej gonitwie za Chlebem.”

Andrzej Kempa

Z żałobnej karty

Izabela Nagórska

(22.04.1913 - 17.11.2001)

Z głębokim żalem bibliotekarze Lodzi żegnali, na Starym Cmentarzu w Lodzi, Panią Izabelę Nagórską, zmarłą 17.11.2001 r., nestorkę polskiego bibliotekarstwa.

Izabela Nagórska, z domu Domańska, urodziła się 22 kwietnia 1913 r. Maturę uzyskała w 1931 r. w Gimnazjum im. E. Sczanieckiej w Łodzi. Dyplom magistra filozofii w zakresie historii otrzymała w 1935 r. na Uniwersytecie Łódzkim. Wiedzę uzupełniła na rocznym Studium Pedagogicznym. Jej na

uczycielami byli tacy luminarze nauki polskiej, jak Władysław Tatarkiewicz, Marceli Handelsman, Tadeusz Manteufel.

Z polecenia prof. Jana Augustyniaka, którego była później najbliższym współpracownikiem, zaczęła pracę w V Miejskiej Wypożyczalni Książek dla Dzieci i Młodzieży w Łodzi. W tym samym roku (1936) zostaje jej kierownikiem.

W czasie okupacji przebywała w Warszawie W 1943 r. wstąpiła do Armii Krajowej. Działała pod pseudonimem „Kalina” przede wszystkim na Żoliborzu. W 1945 r. wraca do Łodzi i organizuje 1. Miejską Wypożyczalnię Książek, a w lutym 1949 r. kolejną 7. Rejonową Wypożyczalnię Książek dla Dorosłych. Jako kierownik pracuje tu przez dziewięć lat.

W roku 1958 w ramach uznania Ministra Kultury i Sztuki otrzymuje tytuł kustosza dyplomowanego.

Od 1958 r. do 1977 r. pracuje w Dziale Instrukcyjno-Metodycznym, będąc aż 17 lat kierownikiem tego Działu.

Staje się jedną z najważniejszych osobistości w Łodzi. W 1968 r. w ramach plebiscytu w łódzkiej prasie zostaje Łodzianką Roku.

Prowadzi niezwykle intensywną działalność publicystyczną, pedagogiczną i stowarzyszeniową.

Swoje doświadczenia i obserwacje badawcze przekazuje środowisku bibliotekarskiemu nie tylko w Łodzi, ale i na kursach w wielu miastach, m.in. w Łebie, Gdańsku, w Zakopanem, Jarocinie i Spalę. Wygłasza prelekcje, odczyty, referaty, także na Zjazdach SBP.

29