6878601869

101

szego etapu zaniku przedostatniego lądolodu ¹ we wszystkich w zasadzie środowiskach sedymentacji glacjalnej: sub-, supra-, intra- i inglacjal-nych. Ich duże zróżnicowanie facjalne w pionie i w poziomie jest konsekwencją glacjokrasowego typu zanikania czaszy lodowej (por. L. Clayton 1964, A. B. Basalykas 1969). Odpowiadają one pierwszej dolnej glinie morenowej w schemacie podziału stratygraficznego plejstocenu R. Galona.

Młodszy zespół osadów drugiego poziomu glacjalnego powstał głównie w warunkach supraglacjalnych i intraglacjalnych. Składa się z utworów jezior glacjalnych górnego piętra, moreny ablacyjno-soli-flukcyjnej, osadów fluwioglacjalnych oraz ablacyjnych osadów żwiro-wo-piaszczystych wraz ze spływową moreną ablacyjną typu „crevasse fillings”. Zespół ten odpowiada tzw. I fluwioglacjałowi w schematycznym podziale stratygraficznym plejstocenu R. Galona.

Młodszy zespół osadów drugiego poziomu glacjalnego przedzielono hipotetyczną granicą na dwie części, które łącznie ze starszym zespołem drugiego poziomu glacjalnego odzwierciedlają trójetapowy przebieg procesów zaniku czaszy lodowej. Dolna część młodszego zespołu, odpowiadająca drugiemu etapowi deglacjacji, obejmuje utwory jezior glacjalnych górnego piętra i morenę ablacyjno-soliflukcyjną, natomiast górna część, synchroniczna z trzecim etapem daglacjacji, reprezentowana jest przez osady fluwioglacjalne ablacyjne osady żwirowo-piaszczyste oraz morenę ablacyjną spływową typu „crevasse fillings”. Podkreślić należy fakt, że stosunkowo najlepiej zachowane szczątki mięczaków kopalnych napotkano w osadach fluwioglacjalnych i ablacyjnych trzeciego etapu deglacjacji. Również w tych osadach znaleziono opisane w literaturze szczątki kostne ssaków plejstoceńskich.

Starszy zespół osadów pierwszego poziomu glacjalnego odpowiada górnej glinie morenowej w syntetycznym profilu plejstocenu R. Galona (ryc. 40), ponadto sporadycznie występującym utworom fluwioglacjal-nym osadzonym w szczelinach lub jamach lodu stagnującego lub martwego. Osady te wiążą się genetycznie z nasunięciem i zanikiem ostatniego na omawianym terenie lądolodu.

Młodszy zespół reprezentują osady późniejszego etapu deglacjacji, związane ż wytapianiem się brył martwego lodu przy udziale mechanicznego i termicznego działania wód rzecznych. Osady tego zespołu położone są poniżej utworów starszego od nich zespołu, odłożonych bezpośrednio lub pośrednio przez ostatni na tym obszarze lądolód.

1

Niektóre typy osadów mogły się tworzyć w dalszym ciągu i w następnych etapach zaniku czaszy lodowej, np. morena ablacyjna subakwatyczna i glina morenowa denna inglacyjna.