6878602026

49

grubszych frakcji piaszczystych i żwirowych (ryc. 18 — 10, ryc. 19), zamknięta w spągu i w stropie warstwowanymi piaskami mułkowatymi (ryc. 18 — 9). Miąższość tej serii dochodzi do 3,5 m. Biegi stropowych warstw piaszczysto-mułkowych oscylują od N—140° do N—150°, upady zaś — od 20° do 25° w kierunku EEN Powyżej leży warstwa gliny morenowej szarej (ryc. 18 — 8), oddzielona od następnej z kolei warstwy gliny o barwie brunatnoczerwo-nej (ryc. 18 — 4) ciemnobrązowymi mułkami ilastymi i piaskiem drobnoziarnistym (ryc. 18 — 5-7). Granice warstw glin morenowych są nierówne tak w płaszczyźnie równoległej, jak i prostopadłej do biegu warstw. Obie gliny zawierają stosunkowo dużą ilość materiału ilastego i głazowo-żwirowego; są więc zarazem zwięzłe i „kamieniste” (ryc. 20), w czym upodobniają się do moreny ablacyjnej (subakwatycznej) w typowo wykształconym, dwuczłonowym profilu morenowym w Sarto-wicach (ryc. 8 — c₂ c_lf ryc. 11 — 1). Na Ścianie bocznej odkrywki widać, że utwory te zapadają ku wschodowi (pod kątem 22—45°), tj. w kierunku przeciwnym do nachylenia współczesnego stoku kępy. W osadach mułkowo-ilastych występują gniazda i soczewki piasków

Ryc. 21. Parsk. Diagram ułożenia głazików w glinach morenowych

a — w osadzie nr 3, b — w osadzie nr 4, c — w osadzie nr 8

Parsk. Till-fabric diagram

a — in deposit No. 3, b — in deposit No. 4, c -in deposit No. 8

4 — E. Drozdowski, Geneza...