6878602049

60

mienie wód o zmiennych kierunkach i niestałym natężeniu prądu. Zmienność tę odzwierciadlają różnice składu mechanicznego osadów i rozcięcia erozyjne poszczególnych warstw. Azymuty biegów lamin zbliżają się do kierunku południkowego, upady zaś zamykają się w sektorze NW—SW od 19° do 30° (ryc. 29).

W ścianach szeregu innych żwirowni na północo-zachód od Górnej Grupy prześledzić można profil tych osadów do głębokości 19—20 m od powierzchni terenu. Uwidacznia się tu analogiczna zmienność struktury materiału tak w kierunku pionowym, jak i poziomym. Dominuje warstwowanie przekątne, niewielkie tylko ławice piasków mają warstwowanie poziome. Upady warstewek zamykają się w sektorze NW— —SW (ryc. 29).

Wiek i pozycję stratygraficzną osadów fluwioglacjalnych Górnej Grupy określają z jednej strony przesłanki geologiczne, z drugiej — geomorfologiczne. Podstawę interpretacji geologicznej stanowi wiercenie Instytutu Geologicznego z roku 1957, zlokalizowane w poziomie terasy górnej (IX) o wysokości 60 m n.p.m. Stropowa część profilu przewierconych osadów w nawiązaniu do osadów odsłoniętych w żwirowniach i na stoku wschodnim kępy przedstawia się następująco:

0—26,2 m — żwiry i piaski (eksploatowane w żwirowniach do głębokości około 20 m w najbliższym sąsiedztwie otworu)

26,2—26,4 m — głazy