Rozwinięcie II generacji to systemy SmartZone oraz SmartZone OmniLink, które wspólnie transmitują dane do innych sieci trankingowych drogą mikrofalowa lub liniami naziemnymi i umożliwiają połączenie użytkownika z siecią macierzystą w dowolnym miejscu sieci współpracującej.
Kolejna generacja to Type III Hybryd - jest to połączenie 2 wcześniejszych systemów. Umożliwia to jednoczesną prace systemu Type I i II bez konieczności tworzenia dodatkowych grup rozmownych systemu Type II.
W latach 90’tych XX wieku Motorola przedstawia kolejny firmowy system trankingowy - iDEN (integrated Digital Enhanced NetWork) - wykorzystujący bardzo wydajny radiowy aparat nadawczo-odbiorczy do cyfrowego przetwarzania głosu i danych dla jednego kanału. Opiera się na systemie TDMA (wielodostęp z podziałem czasowym), korzysta z pakietowej transmisji danych, uwzględnia szybkie przekazywanie informacji, maksymalizowanie przepustowości kanału i utrzymywanie w dobrym stanie stałego połączenia z Internetem.
Pierwszym otwartym standardem trankingowym jest APCO (Association ofPublic-Safety Communications Officials-International) Project 16 [7], który powstał w latach 70’tych na potrzeby jednostek bezpieczeństwa publicznego U.S. Jest to klasyczny system trankingowy, który wykorzystuje: czasowy dostęp do kanału, automatyczne priorytety, analogowy system transmisji danych oraz płynne zarządzanie i kontrola nad siecią.
Następcą PI6 jest APCO Project 25 [3][7]. System P25 spełnia taką samą rolę jak w Europie protokół TETRA, lecz nie jest z nim zgodny. Jest to cyfrowy radiowy system łączności trankingowej zgodny z normą TIA/EIA TSB102. P25 to zaawansowany system trankingowy zaprojektowany tak, aby uwzględnić szczególne wymagania użytkowników sektora publicznego dotyczące niezawodności bezpieczeństwa łączności radiowej. Podstawowe zalety to: zakres częstotliwości VHF i UHF, cyfrowa modulacja FDMA C4FM w kanale 12,5kHz, szyfrowanie DES/AES i zamiana kluczy drogą radiowa (OTAR).
Europejska odpowiedź na projekt systemu trankingowego z Nowego Świata to opracowany i wdrożony w roku 1988 przez europejskie konsorcjum zbrojeniowe EADS