8299307720

12 Irena Bukowska-Floreńska

talnikach etnograficznych, w pracach zbiorowych i opracowaniach samodzielnych¹. Indywidualny dorobek naukowy sprzyjał podnoszeniu kwalifikacji i zdobywaniu stopni naukowych z zakresu etnografii, co następnie umożliwiło niektórym podjęcie pracy na Uniwersytecie Śląskim i Uniwersytecie Wrocławskim.

Uruchomienie studiów etnologicznych zostało poprzedzone wprowadzeniem — w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku — zajęć z zakresu folkloru muzycznego dla studentów kierunku wychowanie muzyczne oraz równolegle wykładów i zajęć praktycznych z etnologii i muzealnictwa na kierunkach pedagogika pracy kulturalno-oświatowej oraz wychowanie plastyczne.

Na kierunku wychowanie muzyczne prowadzono wykłady z zakresu folkloru słownego i muzycznego, instrumentarium ludowego oraz o tej tematyce seminaria magisterskie. Tu także w 1973 roku powstało studenckie Koło Naukowe Folklorystów, które — począwszy od 1975 roku — uczestniczyło w kilkunastu obozach naukowych. W ich ramach studenci — pod kierunkiem Adolfa Dygacza, Krystyny Turek i Alojzego Kopoczka — prowadzili badania na terenie całego Śląska, a w szczególności w Beskidzie Śląskim i Żywieckim, na Zaolziu, oraz uczestniczyli w penetracjach badawczych na terenie Karpat. Rejestrowali ludowe utwory wokalne i instrumentalne związane szczególnie z obrzędowością, uczyli się zapisu melodii, tekstu, opisu badanych zjawisk kulturowych i instrumentów ludowych. Brali też udział, jako obserwatorzy, w kolejnych edycjach Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu Dolnym, w sesjach naukowych i imprezach Tygodnia Kultury Beskidzkiej. Wyniki tych badań znalazły odbicie w pracach magisterskich i publikacjach naukowych — artykułach, pracach zbiorowych i autorskich wydawanych w latach 1989—1994².

Począwszy od 1978 roku, zaczęto prowadzić wykłady ze sztuki ludowej, muzealnictwa i seminaria magisterskie z tego zakresu na kierunkach wychowanie plastyczne oraz pedagogika pracy kulturalno-oświatowej. Były to, obok wykładów

1

   Zob. M. Niewiadomska: Bibliografia etnografii polskiej za lata 1961—1969. Cz. 1—2. Wrocław—Warszawa—Kraków—Gdańsk—Łódź 1982—1983; J. Kościelska: Bibliografia etnografii polskiej za lata 1986—1990. Łódź—Wrocław 1996 [Wydawana przez Ośrodek Dokumentacji i Informacji Etnograficznej PTL].

2

   Wykładowcy: Adolf Dygacz, Krystyna Turek, Ewa Bocek, Alojzy Kopoczek. Zob. A. Kopo c z e k: Folklor w wychowaniu muzycznym. W: O kształceniu pedagogiczno-artystycznym. Z doświadczeń Filii Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie, 1971—1980. Red. R. M r ó z e k. Katowice 1980, s. 101—106; K. Tu r e k: Pieśni ludowe na Górnym Śląsku w XIX i w początkach XX wieku. Charakterystyka poetycko-muzyczna źródeł. Katowice 1986; Taż: Ludowe zwyczaje, obrzędy, pieśni pogrzebowe na Górnym Śląsku. Katowice 1993; A. Kopoczek: Ludowe narzędzia muzyczne z ceramiki na ziemiach polskich. Katowice 1989; Tenże: Instrumenty muzyczne Beskidu Śląskiego i Żywieckiego. Aerofony proste i ich repertuar. Przedmowa A. Dygacz. Bielsko-Biała 1983; Tenże; Górnośląska pieśń ludowa w badaniach naukowych. „Zwrot” 1988, nr 1, s. 58—59; A. D y g a c z: Pieśni ludowe miasta Katowic. Źródła i dokumentacja. Katowice 1987. Zob też: I. Bukowska-Floreńska: Udział studentów w badaniach nad kulturą ludową. W: O kształceniu pedagogiczno-artystycznym. Z doświadczeń Filii Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie 1971—1980. Red. R. Mrózek. Katowice 1980, s. 107-117.