8299308518

Część nadawcza

11

Część odbiorcza

Rys. 2. System SIMO z dwiema antenami odbiorczymi.

System z rys.2 powszechnie przyjęło się opisywać akronimem SIMO (Single Input Multiple Output), a jego podstawową cechą jest fakt, iż jeden sygnał emitowany przez antenę nadawczą jest odbierany przez szereg anten odbiorczych. W formie analitycznej przy zachowaniu oznaczeń jak dla rys. 1, sygnał odbierany przez i-tą anteną odbiorczą można przedstawić w poniższej postaci:

y( = x_ih_j + n_j, i = 1,2,..., N.    (2)

Dzięki zastosowaniu takiego właśnie podejścia możliwe jest polepszenie jakości transmisji, gdyż po stronie odbiorczej wykorzystywana jest większa ilość ścieżek (kanałów przestrzennych)¹ niosących tę samą informację. W szczególności, gdy jedna ze ścieżek jest szczególnie mocno zniekształcona, można ją odrzucić i wykorzystać inną ze ścieżek zapewniającą wyższe prawdopodobieństwo poprawnego zdekodowania przenoszonej informacji lub też możliwe jest odpowiednie zsumowanie wszystkich sygnałów odebranych przez poszczególne anteny odbiorcze. Jednym z częściej stosowanych algorytmów opisujących wspomniane wyżej sumowanie jest metoda MRC (Mcocimal Ratio Combining) [3], w której każda ze ścieżek zostaje przemnożona przez specjalny współczynnik wagowy, dobrany w taki sposób, aby po zsumowaniu sygnał użyteczny w otrzymanym sygnale wynikowym był zmaksymalizowany. Dla właściwej realizacji algorytmu niezbędna jest przynajmniej zgrubna znajomość charakterystyk kanału CSI (ChamieI State Information) po stronie odbiorczej. MRC jest metodą dającą dużo lepsze wyniki, niż proste wybieranie ścieżki z najlepszym sygnałem i odrzucanie ścieżek gorszych.

W ogólności wszystkie techniki sprowadzające się do odbioru tej samej informacji przez wiele anten odbiorczych nazywa się dywersyfikacją odbioru lub odbiorem zbiorczym (receive diversity).

Kolejnym niepełnym wariantem systemu wieloantenowego jest układ z kilkoma antenami nadawczymi (w ogólności M) i jedną anteną odbiorczą - czyli system MISO {Multiple Input Single Output). Koncepcja takiego systemu pokazana jest na rys. 3.

1

- W wyniku zastosowania większej liczby anten, czy to po jednej, czy po obu stronach łącza radiowego, zwiększa się liczba kanałów przestrzennych (ścieżek), którymi przekazywane są informacje. Z praktycznego punktu widzenia każda z tych ścieżek to po prostu kolejne realizacje niestacjonarnego kanału radiowego, mniej lub bardziej skorelowane ze sobą, stąd też w przypadku systemów z większą ilością anten, kanał radiowy nie może już być opisywany pojedynczą wartością odpowiedzi impulsowej h, lecz wykorzystuje się w tym celu wektor, bądź macierz odpowiedzi impulsowych opisujących poszczególne ścieżki.