Zaprezentuj twórczość Tuwima, Broniewskiego, Leśmiana oraz futurystów

1. Julian Tuwim
Najbardziej reprezentatywny poeta grupy "Skamander". Stworzył nowy kanon
poetyckiego piękna, opartego na dynamice, ekspresji, sile wyrazu. Odświeżył
język liryki i tematykę. Stworzył nowy typ bohatera. Niezrównany mistrz języka
polskiego o wielkich pasjach społecznych, przenikliwości widzenia otaczającego
świata. Postawa poetycka Tuwima ulegała ewolucji. W jego twórczości można
wyróżnić 3 okresy:
twórczość młodzieńcza 1918 - 1926
formowanie poglądów 1926 - 1939
okres wojny i powojenny 1939 - 1953

(1918 - 1926)
Młodzieńcze utwory Tuwima przenika kipiąca od nadmiaru wrażeń, uczuć, pasja
życia, bije z nich uniesienie i zachwyt nad urodą świata, upojenie wolnością,
wiosną, urokiem miłości, przyrodą. Poezja żywiołowa, bujna, afirmująca życie,
optymizm. Zachwyt nad codziennością. Tuwim stosuje zwroty potoczne, słownictwo
jest kolokwialne, brutalizacja języka. W pierwszym etapie twórczości powstają
wiersze: "Życie", "Do krytyków", "Wiosna", "Poezja", "Rewizja", "Przyjaciele".
"Do krytyków" - tematem poezji nie muszą być głębokie filozoficzne ani narodowe
treści ale entuzjazm, banalne, codzienne zdarzenia. Twórcą poezji niech będzie
zwykły człowiek a nie wybitna jednostka. Jest to manifest młodości i ukryta
polemika z innym systemem wartości.
"Życie" - nastrój pogodny, radosny, zachwyt życiem wynikający z poczucia siły,
jedności z przyrodą, entuzjazm, optymizm (witalizm - Bergson)

(1926 - 1939)
Krystalizują się poglądy poety na kształt twórczości, wątki satyryczne,
polityczne. Pojawia się refleksja na temat śmierci, protest przeciwko
konwencjonalnemu mieszczaństwu. Tuwim nawiązuje do Horacego, Kochanowskiego,
romantyków. Tworzy dla dzieci. Posługuje się ironią, parodią a poezja tego
okresu ,a charakter metafizyczny. Nurt współczucia i solidarności z prostym
człowiekiem z czasem nasilił się, rośnie gniew przeciw krzywdzicielom,
imperialistom. Pojawiają się akcenty goryczy, rozczarowania, obrazy nędzy
ludzkiej. Przed wybuchem wojny poeta zagłębia się w zagadnienia języka,
słowotwórstwa ("Słowisień"). Na kształt poetyckich wizji Tuwima zaważyła
koncepcja naturalistyczna. W tym okresie twórczości poeta poszukuje ładu,
harmonii, jest przekonany o znaczeniu kultury ocalającej sens ludzkiego życia.
W tradycji odnajduje artysta nieprzemijające wartości duchowe. Odczuwa
osamotnienie i wyobcowanie w świecie wzrastającej grozy systemów totalitarnych,
wobec widma wojny, rasizmu, zaakcentowana zostaje postawa indywidualistyczna.
Analizuje ponurą rzeczywistość polski międzywojennej. Wiersze: "Bal w operze",
"Sitowie", "Rzecz czarnoleska", "Zapach szczęścia", "Mieszkańcy", "Do prostego
człowieka", "Prośba o piosenkę"
"Bal w operze" - groteskowy obraz elity rządowej na tle codziennej pracy kraju
"Do prostego człowieka" - pacyfizm, sprzeciw wobec tendencjom militarystycznym,
wobec wojny (wzbudził wiele sprzeciwów)
"Mieszkańcy" - motywem centralnym jest obraz przeciętnych ludzi miasta,
mieszczańskiej kokieterii, której życie jest płytkie, pozbawione sensu, puste.
Ogromny ładunek pogardy, niesmaku, instrumentacja głosowa, wulgaryzmy, mocne
epitety

(1945 - 1953)
Na emigracji powstał poemat dygresyjny "Kwiaty polskie". Dzieło łączące w sobie
sceny rodzajowe, wspomnieniowe, liryczne wyznania patriotyzmu, polemiki
polityczne, opisy przyrody. Całość zbudowana jest na zasadzie swobodnych
dygresji tematycznych. Wyraz tęsknoty za krajem. Poeta sięgnął do romantyzmu.

2. Bolesław Leśmian

Uchodzi za absolutną indywidualność epoki. Jest twórcą o oryginalnej poetyce i
filozofii. Ważną rolę pełnie przyroda, wiersze opisują ludzkie przeżycia i
uczucia, są filozoficzne i refleksyjne. Twórczość ta przesycona jest
baśniowością, poetyką. Symbol, neologizmy, oksymoron, szczegółowość i
konkretność obrazowania są jej zasadniczymi cechami. Często pojawiają się
motywy baśniowe, ludowe, fantastyczne. Leśmian zajmuje się relacją Bóg -
człowiek, w jego twórczości uwidacznia się poczucie godności i odrębności
człowieka. Siła i duma człowieka wynika ze świadomości śmierci i podejmowaniu
trudu życia. Budując swój własny, niesamowity świat poeta pragnie dotrzeć do
wiecznej istoty życia, absolutu. Szuka jej w przyrodzie. Tworzenie, walka,
wędrówka są kluczami do jego poezji. Twórczość Leśmiana to rozważania natury
egzystencjonalnej, w których autor akcentuje dramatyzm ludzkiego życia.
Człowiek skazany jest na świat ciągłych przeobrażeń, zmian, poddany jest pędowi
życiowemu. Życie to nieustanne poszukiwanie. Liryka zmysłowa, wizyjna, bogactwo
wyobrażeń poety. Jedno z najcenniejszych zjawisk artystycznych. Utwory:
"Przygody Sinnbada Żeglarza", "W malinowym chruśniaku", "Dusiołek", "Łąka",
"Metafizyki", "Dziewczyna"
"Dusiołek" - fantastyczna istota. Dusiołek uosabia ludzkie lęki i obawy.
Bajdała występuje do Boga z pretensjami, bunt ten brzmi humorystycznie, ma
jednak głębszy sens - to Bóg staje się odpowiedzialny za zło i ciężar
psychiczny człowieka.
"W malinowym chruśniaku" - najsłynniejszy erotyk Leśmiana. Siła ekspresji i
erotycznego napięcia została skontrastowana z nieuchronnym cierpieniem
przyrody. Utwór subtelny, przepełniony spokojem i ciszą

3. Władysław Broniewski

Jego twórczość łączy tradycję polskiej poezji romantycznej i patos retoryki
rewolucyjnej. Poeta często używa konwencji pieśni, hymnu. Utwory są
buntownicze, komunikatywne, gniewne. Okresie międzywojennym poezję
Broniewskiego cechowała dominacja tematyki społeczno - politycznej, w latach II
wojny nurt liryki patriotyczno - żołnierskiej splata się z nastrojem wygnańczej
nostalgii. W twórczości powojennej początkowo dominuje poezja rewolucyjnej
walki potem refleksja nad życiem, drogą twórczą, pięknem przyrody.
Idealistyczna koncepcja poezji czynu, wyzwalającej świat od zła i przemocy
sprzyja ożywieniu tradycji prometejskiej. Znamienną cechą wierszy Broniewskiego
jest ukazywanie bohaterów w chwili ostatecznej próby, ostatecznie gorycz
zrodzona z cierpienia i daremności ofiary ustępuje wierze w zwycięstwo dobra i
sprawiedliwości. Liryka Broniewskiego wyraża romantyczne marzenie o życiu w
wolności i sprawiedliwości. Poezję pojmował Broniewski jako czyn, walkę i
posłannictwo. Wiersze: "Młodość", "Zagłębie Dąbrowskie", "Elegia o śmierci
Ludwika Waryńskiego", "Targowisko"
"Poezja" - wiersz program poetycki i wyraz poglądów na temat kształtu i roli
poezji. Broniewski konfrontuje 3 tradycje literackie. Jest to poezja:
- romantyczna, odrzuca ten typ,
- sentymentalno-usypiająca
- tyrtejska
- rewolucyjna
Dwie ostatnie potrzebne są współcześnie.

4. Futuryści

Futuryzm nakazywał całkowite odcięcie się od przeszłości a spojrzenie ku
przyszłości. Tematy tej poezji to: cywilizacja i technika. Futuryści byli
pierwszymi przedstawicielami awangardy w polskiej poezji. Główna ich
działalność przypada na lata 1918 -1921. W Warszawie tworzyli A. Skru i A. Wat,
w Krakowie Młodożeniec i Bruno Jasieński. Futuryści postulowali dowolność form
ortograficznych i gramatycznych, prowokowali, bawili się słowem. Poszukiwali
nowych środków ekspresji, zainteresowani byli zwłaszcza fonetyczną warstwą
języka. Manifestowali postawę kontestacji wobec tradycji kultury i sztuki.
Futuryzm nie pozostawił po sobie arcydzieł. Odegrał jednak ogromną rolę w
rozwoju poezji - odnowił język poetycki i otworzył drogi do nowych poszukiwań,
które zaowocowały w liryce powojennej (nurt lingwistyczny)