9650942346

7

sformułowania redakcyjne, np. „Uwarunkowania przyrodnicze”, „Zieleń i turystyka jako czynniki generujące rozwój miasta” (dla Lanckorony), „Uwarunkowania przyrodnicze i kulturowe [razem !]” (dla Skawiny) oraz „Analiza ruchu turystycznego w Wadowicach [osobno !]” (dla Wadowic).

Generalnie - trudno jednoznacznie zorientować się w „plusach” i „minusach” użycia materiału roślinnego w procesie rewitalizacji tych miast. Wydaje się, że brakuje odpowiedniego zestawienia, np. w formie tabeli, ilustrującej zasadność głównej tezy Autorki (podobnej do zamieszczone na s. 90 tabeli Tab. 4. „Zestawienie terenów, na których najczęściej przeprowadzane są działania rewitalizacji przy użyciu terenów zieleni”, oprać. Autorka).

2.2.    Materiał ilustracyjny.

Szkoda, że nie zawsze fotografie są w dobrej rozdzielczości. Ponadto są w zbyt małym formacie i raczej niepotrzebnie ujęte zostały w podwójne obramowanie, które mimowolnie dominuje nad właściwą treścią obrazu.

Zarzutem w stosunku do zaprezentowanego materiału ilustracyjnego może być sposób zilustrowania przestrzeni zrewitalizowanych z udziałem zieleni, być może najważniejszych dowodów na racje przedstawiane przez Autorkę. Co prawda w podpisach pod ilustracjami czytamy o stanie „przed” i „po”, lecz miejsca wykonania fotografii są w większości inne. Tym samym Autorka pozbawiła czytelnika możliwości własnej, naocznej oceny skuteczności wpływu zieleni na efekty rewitalizacji.

Szkoda, że Autorka mając doświadczenia projektowe, a zatem z pewnością umiejętności graficzne, nie zamieściła własnoręcznie wykonanych ilustracji i korzystała z kopii internetowych z innych opracowań (za wyjątkiem zmodyfikowanych własnoręcznie schematów rodzaju występujących form zieleni - ryc. A, B, C, ss. 137, 160, 173). Niezrozumiałe jest powtórzenie ryc. C (s. 173) jako ryc. 108 (s. 169).

Niezrozumiałe jest też zamieszczenie dopiero na końcu pracy, zatem oderwane redakcyjnie od rozdziału omawiającego przykłady trzech miast, schematu zatytułowanego „Systemy zieleni w strukturze urbanistycznej rewitalizowanego miasta w integralnym zespoleniu zabudowy i roślinności".

2.3.    Korekta redaktorska i język dysertacji.

Styl pisarski Autorki dysertacji jest bez większych zarzutów. Zdarzają się niekiedy emocjonalne sformułowania i kolokwializmy (ss. 77, 80, 89, 115, 117 i inne) a także przejęzyczenia, na przykład: (s. 74) „Urbanistyka oszczędna oznacza wykorzystywanie możliwie jak największej powierzchni a także zasobów naturalnych, takich jak woda, energia”. Są to jednak rzadkie przypadki.

3. Podsumowanie.

Wymienione powyżej uwagi i zastrzeżenia nie wpływają jednak na ogólną, pozytywną ocenę przedstawionej przez Panią mgr inż. arch. kraj. Magdalenę Wilkosz-Mamcarczyk dysertację.

Przedstawiona dysertacja może się przyczynić do realizacji marzenia wielu architektów krajobrazu dbających o generalny „obraz kraju”, a ostatnio także coraz większych grup poszczególnych społeczności lokalnych - marzenia o zachowaniu specyfiki regionalnej i kulturowej „małych ojczyzn”. Mądrze i kompleksowo prowadzone działania rewitalizacyjne, a takie opisano w prezentowanej pracy, powinny sukcesywnie wpływać pozytywnie na dobrostan - zarówno środowiska człowieka jak i jego samego.