1155787519

16 05.2002 r.

Kino „Bzura" 17-23 maja 2002

Kmkjnuzyczny

Nasz rock

W czerwcu LOK wyda płytę łowickich zespołów

PIANISTKA

Czy nie zastanawiacie się czasami co jest miarą dobrego filmu? Czy fakt, że dobrze o nim piszą krytycy? A może ilość widzów na seansach, czy nagrody na branżowych przeglądach i festiwalach? A może jeszcze inny powód. Taki bardziej osobisty. Może film wtedy dla Ciebie jest na prawdę dobry kiedy po wyjściu z kina wciąż o nim myślisz, rozmawiasz o nim, opowiadasz, zastanawiasz się. Sądzę, że właśnie o klasie obrazu .decyduje właśnie ta poseansowa retrospekcja, to rozbieranie go na części. Jeśli Kino nie daje ci spokoju to właśnie wtedy jest Kinem. No i niżej podpisanemu zdarzyło się obejrzeć dobry, doprawdy wybitny film.

Nowe Horyzonty - to seria dystrybucyjna GutckFilm. po-.święcona filmom wykraczają -cym iKaa granice konwencjonalnego kina. Nowe Horyzonty' pragną złożyć hołd wizjonerom kina, arty'-stom bezkompromisowym, mającym odwagę iść obraną przez siebie drogą wbrew panującym modom, opowiadać o rzeczach najważniejszych swoim niepowtarzalnym językiem -czytamy w ulotce objazdowego festiwalu filmowego, który zagości na siedem dni również w łowickim kinie Bzura. Będzie to niewątpliwa uczta dla kinomanów, dlatego już teraz warto zaopatrzyć się w karnet 03 wszystkie siedem seansów, który kosztuje 40 złotych. Bilety na poszczególne filmy są w cenie 8 złotych. Wszystkie seanse zaplanowane są na godzinę 19.00.

A oto filmy, które zostaną zaprezentowane w ramach festiwalu:

■ Piątek, 17 maja • Requiem dla snu scenariusz i rcż. Dama Aronolśky. USA I999,94 min. Re-ąuiem dla snu to film o samotności i zagubieniu, miłości i nadziei na rozpoczęcie nowego życia. Reżyser pokazuje nie tyle działanie poszczególnych używek na bohaterów, co zajmuje się samym zjawiskiem uzależnienia i jego przerażającymi skutkami.

■ Sobota, 18 maja - Uniesie nas wiatr, scenariusz i rcż. Abbas Kiaroslami, Iran Francja I999. II8 min. Najnowszy obraz twórcy Smaku wiśni (19%) nagrodzonego Złotą Palmą w Cannes. Film zdobył Nagrodę Główną Jury i Nagrodę Krytyki Filmowej F1PRESC1 na festiwalu filmowym w Wenecji w 1999 roku. Abbcti Kiarostami, wielki mistrz kina irańskiego opowiada, posługując się przy tym aluzjami, niedopowiedzeniami, sugestiami, o naturze czasu i chwili teraźniejszej.

■ Niedziela, 19 maja - Julien donkey-boy (Dogma 6): scenariusz i reżyseria Harmony Korinę, USA 1999.94 min. Film zastał nakręcony bez scenariusza, cyfrowymi kamerami. Reżyserowi udało się ukazać przekonywujący i przejmujący obraz świata, widziany oczami głównego bohatera, cierpiącego na schizofrenię.

■ Poniedziałek, 20 maja -Dive Bar Blues, scenariusz i reżyseria Christophcr Doyic, Hong-kongJaponia 1999. 90 min. Dive Bar Blues to traktat o pamięci i zapominaniu. Manifest kina artystycznego, kina opartego na obrazie i emocjach, gdzie treść fabularna jest tylko osnową itla fascynujących obrazów.

■ Wtorek, 21 maja - Pieśni z drugiego piętra: scenariusz i reżyseria Roy Andersson Szwecja/ DaniaWorwcgia 2000, 98 min. Pierwsze po 25 łatach dzieło szwedz

TT^ońc/y się sesja nagraniowa §C czterech łowickich zespo-JL jL. łów rockowych działających pr/y Łowickim Ośrodku Kultury. Jego dyrektor Maciej Malan-giewicz spowiedzią!, żew pierwszej połowic czerwce planuje w kawiarni Dziupla konccn promujący to pierwsze w historii ośrodka rockowe wydawnictwo ptytowe, W nagraniach w studiu nagraniowym w Skierniewicach udział wzięły cztery zespoły: The Banditos, Uszy I łamana. Sfapdown, a aktualnie rejestruje swoje nagrania ostatni, The Tefcpho-nc. Zespoły tc mieliśmy już okazję kiego reżysera składa się tylko z 46 ujęć. Reżyser kreśli obraz bezimiennego. bezdusznego miasta, które na skutek nieokreślonego krachu gospodarczego pogrąża się w chaosie i szaleństwie.

■ Środa, 22 maja • Dziewięć żywotów Tomasa Katza: scenariusz i reżyseria Ben ł Hopkins W. Brytania 2000.90 min. To zwariowaniu surrealistyczna, trochę bunu-ekrwska wizja końca świata. Film jest mieszanką stylów oraz kilku gatunków filmowych: komedii, filmu czarnego, policyjnego thrillera i fantastyki.

■ Czwartek, 23 maja - Portret podwójny: scenariusz i reżyseria Mariusz Front Polska, 2001, 109 tnia Uchwycona na taśmie filmowej poezja i proza związku mężczyzny i kobiety: młodych ludzi, żyjących w Warszawie na przełomie wieku.

(mak)

słys/cć na kilku koncertach w kawiarni Dziupla, gdzie były bardzo ciepło przyjmowane przez publiczność. Ośrodek planuje w pierwszym rzucie wydanie ok. I00 sztuk płyt CD. Zrobi to raczej własnym sumptem. bez. angażowania profesjonalnej wytwórni ze względu na wysokie. wiążące się z tym koszty. W przypadku dużego zainteresowania nakład zostanie zwiększony. Okładka płyty oraz wkładka jej towarzysząca będzie na pewno czamo-bia-ła, każdy z zespołów będzie miał jedną stronę, na której zawarte zostaną informacje na jego tcmaL (tb)

Myślę o „Pianistce" Michaela Haneke. Ale zanim jak mawiają mędrcy, przejdę do „meritum" kilka ciepłych słów o „dckacfowcach" którzy potrafili nam go zapewnić. A jak wiem nie było to łatwe. Do końca nie było pewne, żc seans się odbędzie. A wierzcie mi drudzy Kąei-koczytełnicy - jeśli nic obejrzeliście „Pianistki" teraz, nic obejrzycie jej długo (lub nigdy). No bo gdzie? Tak więc jak wspomniałem o obrazie Haneke trudno zapomnieć zaraz po wyjściu z kina. Jest to film. Meny widzowi bezwzględnie każe wszystkich oceniać. Patrząc zastanawiasz ; się - czy jest ci bohaterów szkoda, i czy się nimi brzydzisz, czy im współczujesz. Bo obojętni być ci nic mogą. Osią historii są wzajemne relacje córki (Isabelle Hupperti i nutki j (Annie Girardot). Stosunki między obiema paniami nie należą do normalnych. Stara nutka nic pozwala czterdziestoletniej córce wracać późno, wybiera znajomych. Decyduje z kim ma się spotykać, co mówić i robić. Ba. niszczy co bardziej kolorowe ubrania. Córka znosi to z kamienną twarzą. Ale czasem w tej rodzince iskrzy i to poważnie. Co pod tą nigdy nie śmiejącą s»ę powloką mistrzyni klawiatuty się dzieje? : Z początku nic wiemy. Wklzimy surową, apodyktyczną nauczycielkę fortepianu w wiedeńskim konserwatorium. Nieszi.'zęślhvą. prz>'kutą do matki kobietę. I cłtoć trudno darzyć ją sympatią na pewno jej trochę współczujemy. Ale nasza pani profesor nu swoje tajemnice. Oto wieczorami lubi pójść na scansik filmu porno albo podglądać kochające się w samochodach pary. Marzy o seksie wyuzdanym, chorym, sprawiającym jej ból. Dlatego, kiedy spotyka zafascynowanego nią mężczyznę, wręcza mu listę erotycznych życzeń. Ale Walter (Benoit Magimet j nic chce brać udziału w czymś takim. Pragnie Eryki, ale tak jak normalny mężczyzna pragnie kobietę. Bez tych wszystkich chorych atrybutów, narzędzi. bez poniżania i bicia Nic godzi się na skrzywiony układ. Wtedy Eryka zrozumie, że straciła jedynego człowieka na którym jej zależało. Zrobi wszystko, żeby to naprawić. I chyba wszystko będzie dobrze, bo Walter znów pojawił się u niej. Ale tym razem po to by dać jej to czego pragnęła. Okazuje się. że wyobraźnia nijak się nu do rzeczywistości. żc to o czym pragnęła to tylko fikcja. Życic jest boleśniejsze... Ten smutny film wywarł na mnie ogromne wrażenie. Jak bardzo ludzie mogą samotni, mając kogoś obok siebie. Jak hardzo miłość nutki może skrzywić dziecko. Jak wielu ludzi których mijamy ru ulicy nu swoje ciemne strony, tajemnice. Czy ktoś z uczniów znawczyni Schuberta i Schumanna mógł spodziewać się kim Eryka jest po zajęciach. Czy ta inteligentna i wykształcona kobieta to kolejny przykład doktora JekkyLi i mister Hyde a? A mnie jest jej po prostu szkoda W filmie Haneke mamy trzy na prawdę świetne aktorskie kreacje. Huppcrt i jej bohaterka na przemian brzythą i wywołują litość. Aktorka znakomicie, jednym gestem, ruchem, wyrazem twarzy przekazuje uczucia Eryki. Rola na pewno trudna, wykańczająca psychicznie. Ale efekt jest wyborny. Girardot za rolę nutki została w tym roku ulłonocowana Cezarem (francuski odpowiednik Oscara). A krytycy twierdzą, że to ona stworzyła prawdziwą kreację. Dli mnie odkryciem był Magimet Jako Walter, cieszący się życiem młodzieniec, potem wchodzący w chory układ kochanek, wypadł rod wyraz prawdziwie. Wcale nic dziwią mnie więc nagrody dla młodego aktora, jak i dla samego filmu. Spotkałem się również z głosami, które negują drugie dno filmu. Widzą w niin jedynie odważny, skandali/ujący obraz. Ale to wszystka Nic widzą łudzi i ich życia. Tak jak nic widzieli nic poza rozbieranymi scenami w „Intymności". Ale „Pianistka" to nic pornografia. Uważam nawet, że ten film to właśnie oskarżenie pornografii jako takiej. Normalna kobieta uzależnia się od erotycznych filmów. I nie poradzi sobie już ze sobą.

Cieszy fakt, żc w Łowiczu ludzie znają się na kinie. „Pianistkę" obejrzała spora grupa widzów. Ale w naszym pięknym mieście jest wielu znających się rei filmie łudzi. Będą zresztą mieli okazję niebawem znów się spotkać. Ruszają „Nowe Horyzonty" Gutka.