1155788163

Prezentacja danych liczbowych obrazuje duży rozwój ilościowy kształcenia czynnych zawodowo nauczycieli. Z zestawień wynika, że największy wzrost ilościowy studentów na studiach zaocznych rrastąpił po 1961 r. i trwał do 1966 r. Zjawisko to było wynikiem, jak i przy studiach dziennych, reformy systemu oświaty w 1961 r. Dla nowej ośmioklasowej szkoły podstawowej potrzeba było dużej ilości wykwalifikowanej kadry nauczycielskiej. Obserwujemy to również przy wzroście ilościowym w studiach wieczorowych i eksternistycznych.

Absolwenci studiów dla pracujących należeli do tej grupy, która z racji swego związania z zawodem w większym stopniu ratowała trudności kadrowe w oświacie. Należy podkreślić wielki wysiłek tej grupy studentów, którzy oprócz pracy zawodowej studiowali, niejednokrotnie w odległej miejscowości.

W podsumowaniu rozważań należy podkreślić, że studia nauczycielskie odegrały istotną rolę w kształceniu nauczycieli dla potrzeb polskiego szkolnictwa. W latach 1954—1970 wypełniały lukę w procesie kształcenia i dokształcania szerokiej rzeszy nauczycieli. Na określonym etapie rozwoju naszej oświaty studia te miały doniosłe znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania narodowej oświaty. Studia nauczycielskie były więc wynikiem potrzeby i choć nie stanowiły idealnego modelu zakładu kształcenia nauczycieli zasługują na pozytywną ocenę. Chroniczne braki kadrowe polskiej oświaty w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych zmusiły do podtrzymania i rozwijania tej formy kształcenia. Zmieniające się warunki w dobie rewolucji naukowo-technicznej skłoniły władze oświatowe u schyłku lat sześćdziesiątych do podjęcia prac nad reformą edukacji narodowej, a więc i reformy kształcenia nauczycieli. Wymogi nowej sytuacji na początku lat siedemdziesiątych zmusiły do stworzenia zakładów kształcących kandydatów na nauczycieli w systemie szkolnictwa akademickiego. W miejscowościach, gdzie funkcjonowały silne kadrowo i organizacyjnie studia nauczycielskie, zwykle powstawały wyższe szkoły nauczycielskie.