1194639560

645

Pomiary polaryzacji nie są na tyle kompletne i dokładne, aby określić formę członu potencjału zależnego od spinu.

Deuteron jest złożoną cząstką o bardzo małej energii wiązania. Piega on łatwo rozerwaniu, nie tylko wewnątrz jądra (silna absorpcja), lecz również w polu kulombowskim poza jądrem i na krawędzi potencjahi jądrowego [15, 16, 18, 19].

W elastycznym rozpraszaniu deuteronów pojawiają się zjawiska, których nie obserwuje się dla nukleonów. Wymienić tu przede wszystkim należy efekt zanikania maksimów dla rozpraszania deuteronów o pewnej energii na jądrach pochodzących z określonych obszarów liczb masowych. Efekt ten odkryty przez Grupę Krakowskiego Cyklotronu [20, 21], jak na razie nie znalazł wytłumaczenia na gruncie optycznego modelu.

Fizyczne własności deuteronu z góry implikują pewne własności optycznego potencjału opisującego jego oddziaływanie.

Ze względu na rozmiary deuteronu zasięg tego potencjału może być większy niż dla nukleonów. Dotycz a 1o zwłaszcza absorpcyjnej części potencjału, ponieważ rozszczepienie deuteronu może zachodzić rÓAvnież poza właściwym obszarem jądra

Deuteron może ulegać polan zacji w kulombowskim polu jądra i przez to jego „efektywne⁴⁴ zbliżenie do jądra może być większe niż dla innych cząstek, stąd możliwość zmniejszenia kulombowskiego promienia jądra R_c.

Silna absorpcja deuteronów w okolicy powierzchni jądra sugeruje wprowadzenie powierzchniowej formy do ahvorpc\ jnej części potencjahi. Analiza pomiarów całkowitych przekrojów czynmch na reakcje w} daje się potwierdzać tę hipotezę [7].

Ponieważ deuteron jest słabo związanym układem dAvu nukleonÓAY narzuca się możliwość pOAviązania potencjału optycznego dla oddziaływania deuteronÓAA^r z potencjałem optycznym dla oddziaływania nukleonów. Zrobił to 15rockman n [23] wychodząc z danych dla rozpraszania protonów o energii 9,4 MeY na jądrach Cu [5] i Avyliczając parametry potencjału dla oddziałyAvania deutero-nów o dAvukrotnej aa* przybliżeniu energii 21,6 MeY z jądrami Ni (dane ekspery -mentalne Yntemy [24]). Otrzymał on potencjał o A\iększej niż dla protonÓAV części absorpcyjnej i części rzecz} wist ej av grubym przybliżeniu dwa razy większej (47 MeY dla protonów, 71,1 MeV dla deuteromrw). Zasięg potencjału urojonego był Ańększy niż rzeczywistego.

W podobnym kierunku poszły dokładniejsze rachunki Sano [25]. Widać z nich, że dla energii deuteronÓAv od 10 MeY do 30 MeY t7 ~ 70 MeY, a V. rośnit dla energii deuteronów zmieniającej się od 15 MeY do 25 MeY.

Fenomenologiczne obliczanie parametrów potencjału dla oddziałyAvania deuteronów daje jak na razie dość rozbieżne wyniki [26, 27].

Grupa Sai dilera otrzymała kilka rodzin niemal rÓAvnoważnych potencja łów. Potencjały te charakteryzują się dużą głębokością dołu urojonej części potencjału z promieniem znacznie większym niż dla potencjału rzeczywistego. Głębokości dołu rzeczywistej części potencjału są różne dla różnych rodzin,