120137549

w sezonie 1998/1999 - 8,2 a w sezonie 1999/2000 - 12,25. Wskaźnik ten był wyższy w grupie dzieci poniżej 2-go roku życia i w poszczególnych sezonach wynosił odpowiednio - 17,3 ; 19,4; 22,4 ²¹.

Pomimo tego, że zmniejsza się liczba zgonów w grupie dzieci do 5-go roku życia, to według prognoz WHO w 2025 roku w krajach rozwijających się umrze około 5 milionów dzieci, a biegunka będzie nadal jedną z głównych przyczyn śmiertelności w tej grupie wiekowej ²⁵.

2.5. Leczenie biegunki

Biegunka towarzyszyła ludzkości od zarania dziejów i fakt ten zmuszał ludzi zajmujących się leczeniem we wszystkich epokach do podejmowania prób terapii. Biorąc pod uwagę liczbę i rozmiar epidemii chorób biegunkowych (cholera, dur brzuszny, dyzenteria) mieli oni duże możliwości eksperymentowania, rozwijania i praktykowania metod leczniczych. Leczenie biegunki przebiegało dwutorowo. Jednym elementem leczniczym była szeroko pojęta farmakoterapia, a drugim dieta stosowana przez pacjenta w czasie choroby.

Jednymi z głównych leków stosowanych w leczeniu biegunki były zioła, które do XIX wieku były powszechnie używane i stanowiły podstawowy surowiec leczniczy. W publikowanych współcześnie poradnikach i artykułach dotyczących fitoterapii znajduje się również wiele informacji na temat zastosowania ziół w leczeniu biegunki ^33-34.

Aktualnie do roślin o działaniu przeciwbiegunkowym zalicza się: pokrzyk wilczą jagodę (Atropa belladona), lulek czarny (Hyoscyamus niger) i bieluń dziędzierzawy (Datura stramonium) - zawierające atropinę i hioscynę - alkaloidy zmniejszające napięcie mięśni gładkich i hamujące ruchy perystaltyczne układu pokarmowego. W bulwach rzodkwi czarnej (Raphanus sativus), maliny właściwej (Rubus idaeus), poziomki pospolitej (Fragaria vesca), bzu czarnego (Sambucus nigra), berberysu zwyczajnego {Berberis vulgaris), głogu dwuszyjkowego (Crataegus oxyacantha) i śliwy tarniny (Prunus spinosa) znajdują się pektyny, które mają zdolność żelowania i przypisuje się im właściwości przeciwbakteryjne, absorpcyjne i przeciwbiegunkowe.

Kolejna grupa roślin to zioła bogate w śluzy, które pokrywają mechanicznie powierzchnię błony śluzowej przewodu pokarmowego, izolując ją od bodźców

14