1313878135

6

umieszczony w nim przetwornik z materiału piezomagnetycznego, bez magnetyzacji wstępnej, wykazuje drgania o częstotliwości 2f, a w przypadku wprowadzenia magnetyzacji wstępnej, będzie drgał z częstotliwością f (rys.3).

Podczas pracy przetwornika z magnetyzacją wstępną unika się podwojenia częstotliwości drgań i uzyskuje większą ich amplitudę dzięki przesunięciu zakresu pracy przetwornika na prostoliniowy odcinek krzywej magnetostrykcji.

Magnetyzację wstępną przetwornika osiąga się najczęściej przez przepuszczenie przez uzwojenie przetwornika, które wytwarza zmienne pole magnetyczne, składowej stałej prądu pobudzającego lub stosuje się uzwojenie dodatkowe.

Rys. 3. Praca przetwornika piezomagnetycznego: a) bez magnetyzacji wstępnej, b) z magnetyzacją wstępną

Materiałami stosowanymi do budowy przetworników są nikiel, kobalt, oraz niektóre gatunki ferrytów. Charakteryzowały się one jednak niska sprawnością. Obecnie na przetworniki stosowane są permendur: stop żelazo-kobalt, a przede wszystkim alfer: stop żelazo-aluminium.

W celu uniknięcia strat spowodowanych przez prądy wirowe, przetworniki piezomagnetyczne budowane są w postaci pakietów z cienkich blaszek odizolowanych od siebie elektrycznie.

Przetworniki piezomagnetyczne są mało wrażliwe na zmiany temperaturowe i mogą być silnie obciążane mechanicznie oraz elektrycznie, a więc mogą być zasilane dużą mocą, nawet do kilkunastu kW. Sprawność tych przetworników jest jednak niewielka, z reguły nie przekracza 30%. Mogą one pracować tylko w niskich częstotliwościach ultradźwiękowych, w granicach od 20 -*• 50 kHz, ze względu na straty powodowane prądami wirowymi.

W przetwornikach piezoelektrycznych wykorzystane jest zjawisko piezoelektryczne, polegające na zmianie wymiarów materiału piezoelektrycznego, znajdującego się w zmiennym polu elektrycznym.