1464647524

Podejmując próbę analizy współpracy międzysektorowej z punktu widzenia instytucjonalnego, należy skupić się przede wszystkim na podejściu przedmiotowym, koncentrującym się na zakresie, rodzajach oraz formach aktywności, jak również wykorzystywanych w nich metodach, instrumentach i narzędziach¹, które obejmują określone rozwiązania, normy prawne oraz zasady postępowania. Mówiąc jednak o realizacji kompetencyjnie przypisanych samorządowi terytorialnemu zadań publicznych w oparciu o współpracę międzysektorową, należy dokonać istotnego rozróżnienia uwzględniającego cele partnerów niepublicznych.

Podejmowanie współpracy jednostek samorządu terytorialnego z podmiotami działającymi w sferze prywatnej dotyczy przede wszystkim działań, które w przyszłości, nawet odległej, związane są z generowaniem nadwyżek finansowych lub są w stanie zapewnić partnerom prywatnym określony zwrot w pewnym okresie czasu. Są to z reguły działania inwestycyjne charakteryzujące się znaczącym stopniem kapitalochlonności, jak również koniecznością zamrożenia znaczących środków na dłuższy okres czasu. Współpraca między sektorami opiera się obecnie na szeroko rozumianym partnerstwie publiczno-prywatnym, które w zależności od zaangażowania partnerów i osiąganych przez nich korzyści może przybierać różne formy. Odmiennie przedstawia się natomiast współpraca jednostek samorządu terytorialnego z partnerami społecznymi, którzy z jednej strony są w stanie zapewnić nową jakość świadczenia określonych usług, z drugiej jednak - ze względu na finansowanie ze środków publicznych - podlegają określonym ograniczeniom i kontroli. W efekcie współpraca ta może odbywać się na zasadzie współdziałania równorzędnych partnerów i dominacji strony publicznej. Warto podkreślić także, że w regulacjach przyjętych w Polsce w tym zakresie jednostki samorządu terytorialnego są zobligowane do współpracy' z organizacjami trzeciego sektora.

2. Sektor publiczny a organizacje sektora społecznego i prywatnego

U podstaw podziału ogółu aktywności społeczno-gospodarczej na trzy główne sektory' leży przede wszystkim cel działania określonych organizacji czy instytucji. Kwestię sporną dla wielu ekonomistów' stanowi stosowanie pojęć „instytucje” i „organizacje”, co prowadzi albo do utożsamiania, albo też radykalnego rozróżniania tych terminów. Oczywiście instytucje można traktować jako „reguły gry” i normy organizujące działalność organizacji, a organizacje jako „graczy”, którymi są instytucje i ludzie korzystający z ich działalności, grupy jednostek związane z pewnym wspólnym celem, czy też formy, w których działają reguły instytucji¹², jednak dla potrzeb niniejszego opracowania wydaje się słusznym nie stosowanie wy raźnego oddzielenia tych terminów. Z tego też względu, mówiąc o współpracy między sektorowej, można określać nią zarówno współdziałanie pomiędzy instytucjami czy też organizacjami działającymi w ramach poszczególnych sektorów, jak również samą insty tucję w spółpracy i jej wybrane formy.

Literatura przedmiotu dostarcza wielu definicji organizacji, która postrzegana może być jako „dwie lub więcej osób, współpracujących w ramach określonej struktury' stosunków, aby osiągnąć określony cel lub zbiór celów”. Jest to więc „system złożony z ludzi, technologii, posiadający własną strukturę i dążący do celu”, jak również sieć zbiorowych działań podejmowanych w celu kształtowania ludzkiego życia oraz świata, których treścią są znaczenia i rzeczy. Organizacjom przypisuje się kilka podstawowych znaczeń: przedmiotowe (organizacja jako obiekt posiadający' określone cechy charaktery styczne), atrybutowe (organizacja jako cecha przedmiotów' złożonych, określana mianem zorganizowania), a także czynnościowe (organizacja jako tworzenie organizacji, organizow'anie). W efekcie tego mogą być one ujmowane

13

1

   A. Alińska, op. cit., s. 27.

¹²    Por. Ibidem, s. 25.