20 3. Wierzchołki i krawędzie
Algorytm szukania wierzchołków.
Z nierówności opisujących wielościan wybieramy n liniowo niezależnych. Zamieniamy je na równania i rozwiązujemy otrzymany układ n równań.
Ponieważ równania są niezależne rozwiązanie jest jednoznaczne. Jeżeli rozwiązanie spełnia pozostałe nierówności, to otrzymaliśmy wierzchołek.
Procedurę tą możemy stosować
razy.
Analogicznie możemy opisywać krawędzie.
Twierdzenie 3.3. Niech p będzie punktem wielościanu W C Rn, opisanego układem: [ oi • x < 6i I a2 • x < i>2
[ at • x < bt
Dodatkowo zakładamy, że równania są tak ustawione by: ai»p =bi dla 1 < i < s; ai»p <bi dla s < i < t;
Wówczas równoważne są warunki:
1) p jest punktem wewnętrznym krawędzi wielościanu W. (p € rint(W) )
2) p jest środkiem odcinka zawartego w W, ale nie jest środkiem koła ( kuli wymiaru 2 ) zawartego w W.
ai '
3) rząd macierzy Ap = n — 1 gdzie Ap =
<*2
, jest podmacierzą macierzy
opisującej W złożoną z pierwszych s wierszy tej macierzy.
Wniosek 3.3. Wielościan ma co najwyżej skończoną liczbę krawędzi. Dokładniej: Jeżeli W jest wielościanem w Rn opisanym przez t pólprzestrzeni to W zawiera co najwyżej krawędzi.
Algorytm szukania krawędzi.
Z nierówności opisujących wielościan wybieramy n — 1 liniowo niezależnych. Zamieniamy je na równania i rozwiązujemy otrzymany układ n — 1 równań.
Ponieważ równania są niezależne więc rozwiązaniem jest prosta, nazwijmy ją l. Aby wyliczyć krawędź zawartą w otrzymanej prostej przedstawiamy ją w postaci parametrycznej l = q + ta, t € E.