1650025955

mikrostruktury materiału - mikroskopijne poślizgi nie znikające po odciążeniu, dające trwałe odkształcenie (plastyczne).

Między C - F - efekt umocnienia - zjawisko podniesienia granicy sprężystości (jeśli przerwać proces rozciągania w punkcie D (a > R_e) to proces odciążania przebiegnie po linii prostej równoległej do OA, wtedy całkowitemu odciążeniu (cr=0) odpowiada trwałe odkształcenie OE.

Powtórne obciążenie zachodzi już po linii ED.

W dalszym obciążeniu przebieg przemieszcza się po krzywej DFG.

Punkt F, któremu odpowiada naprężenie R_m (wytrzymałość na rozciąganie), to stan, w którym na próbce pojawia się przewężenie (szyjka), w tej fazie rozciągania -krzywa FG -najmniejszy przekrój poprzeczny próbki gwałtownie maleje, a siła rozciągająca zmniejsza się, aż w punkcie G dochodzi do rozerwania próbki R_u - naprężenie rozrywające (odniesione do przekroju poprzecznego próbki w miejscu przewężenia)

Jeśli badany materiał nie wykazuje wyraźnej granicy plastyczności to stosuje się R₀,₂ — czyli naprężenie wywołujące w próbce wydłużenie trwałe x=0,2% długości pomiarowej próbki

lo-

Na podstawie badań eksploatacyjnych określonych elementów ustala się współczynniki bezpieczeństwa n (do naprężeń niebezpiecznych zalicza się granicę plastyczności, umowna granicę plastyczności 0,2%,wytrzymałość na rozciąganie), dla których oblicza się naprężenia dopuszczalne na rozciąganie k_r (maksymalna wartość naprężenia, która gwarantuje bezpieczną jeszcze pracę konstrukcji)

(16)

współczynnik n > 1 ZAWSZE

n uwzględnia odstępstwo rzeczywistych warunków pracy konstrukcji od warunków przyjętych w schemacie obliczeniowym.

Próba rozciągania umożliwia określenie własności plastycznych materiału - podatność na odkształcenie - wydłużenie względne A_p i przewężenie Z, tj.:

l_u - l₀

A„ =    ■ 100%    (17)

‘o

l_u - długość próbki po zerwaniu, l₀ - pierwotna długość pomiarowa próbki