1800320818

II etap- test neuropsychologiczny

•    ocena osobowości: temperamentu i charakteru (badania wskazują, że temperament jest głównie odziedziczony po rodzicach, natomiast charakter jest kształtowany w dzieciństwie przez środowisko; osobowość jest kombinacją temperamentu i charakteru oraz interakcji między nimi)

•    ocena rozwoju poznawczego (poszukujemy następujących informacji o działaniach ucznia: przetwarzanie informacji, elastyczność w poszukiwaniu rozwiązań, zastosowane strategie, mocne i słabe strony, uwaga i koncentracja, kontrola motoryczna, zdolność planowania, jakiego rodzaju wskazówki pomagają najbardziej w rozwiązaniu zadania); ocena rozwoju poznawczego jest zasadniczą częścią ogólnego rozpoznania dyskalkulii, by móc postawić pozytywną diagnozę dyskalkulii musimy potwierdzić, że matematyczne zdolności ucznia są wyraźnie poniżej średniej, właściwej dla jego wieku, podczas gdy jego ogólna inteligencja i wyniki szkolne są na normalnym poziomie

•    ocena funkcji poznawczych:

1.    uwaga, kontrola i koncentracja,

2.    kontrola motoryczna i integracja sensoryczna,

3.    postrzeganie,

4.    orientacja przestrzenna,

5.    wyobraźnia,

6.    kompetencje językowe,

7.    zapamiętywanie.

III etap- test neuropediatryczny

Ta część badania jest medycznym testem zdrowia i zwykle jest wykonywana przez lekarza pediatrę, psychiatrę, neurologa. Znaczną część tego badania stanowi wywiad, który pokazuje jak uczeń zachowuje się w szkole, w domu. Sprawdzana jest też karta zdrowia, przebyte choroby, urazy i inne traumatyczne wydarzenia. Badania medyczne obejmują też test sprawnościowy, który pozwala zbadać i wyeliminować zaburzenia neurologiczne i poważne choroby, które mogą być powodem trudności w uczeniu się. Elementami poddanymi ocenie są: precyzyjne umiejętności motoryczne, ogólne umiejętności motoiyczne, koordynacja, postrzeganie, automatyzacja ruchu, planowanie motoryczne i świadomy ruch.

6.2 Ogólne zasady pomocy uczniom z dyskalkulią

Terapia pedagogiczna w zakresie specyficznych trudności w uczeniu się matematyki jest słabiej rozwinięta w większości państw. Jednym z powodów tego stanu rzeczy może być brak rzetelnych i trafnych narzędzi diagnozowania problemu, a także znacznie krótszy' okres zainteresowania zagadnieniem w porównaniu z badaniami nad dysleksją rozwojową.

Z raportu opracowanego przez Europejskie Towarzystwo Dysleksji - EDA (Sayles 2004) wynika, iż w krajach Unii Europejskiej występują trzy' warianty opieki i pomocy dzieciom o specjalnych potrzebach edukacyjnych (SPE):

1)    integracja w głównym nurcie nauczania, np. Wiochy, Hiszpania:

2)    nauczanie w ramach głównego nurtu kształcenia (z indywidualizacją metod) z jednoczesnym wspomaganiem w postaci nauczania specjalnego: Francja, Wielka Brytania, także Polska;

3)    możliwość edukacji tych dzieci w ramach dwóch odrębnych systemów nauczania: głównego i specjalnego, co w praktyce realizow ane jest jako umieszczanie uczniów o SPE w klasach lub szkołach specjalnych-terapeutycznych, np. Belgia.

Największą efektywność wykazuje drugi model kształcenia. Ewaluacja takiej formy kształcenia skłania kraje stosujące inne formy opieki nad dziećmi o SPE do przyjęcia tego rodzaju pomocy i edukacji.

opracowanie: B. Wiśniewska, D.Hulewicz, Poradnia Psychologiczno- Pedagogiczna Środa Wlkp.    16