1907967676

Według opracowanej metodyki, przedstawionej też w [Deska, 2013] pomiarowi (z wykorzystaniem zrobotyzowa-nego tachimetru 1” - Leica TCRP1201 R300) podlegają zawsze wszystkie kierunki i odległości pomiędzy 5 punktami sieci odniesienia (rysunek 2.2) oraz jednocześnie do punktów kontrolowanych na palisadzie. Sieć odniesienia umożliwia obserwacje metodą biegunową (tym samym określenie współrzędnych każdego punktu na palisadzie) z co najmniej 3 stanowisk pomiarowych przy stałej orientacji pryzmatu w punkcie kontrolowanym. Pomiar wykonywany jest na każdym z 5 stanowisk w 5 seriach w 2 położeniach lunety, z wykorzystaniem opcji pomiaru stacyjnego i trybu ATR (automatycznego celowania). Pomiary wykonywane są przy stabilnych warunkach zewnętrznych (atmosferycznych), w godzinach rannych.

Czas wykonania samego pomiaru ogranicza się do niezbędnego minimum (około 2,5 godziny od momentu rozpoczęcia). W wyniku przeprowadzonego za każdym razem bezpośrednio na stanowisku wyrównania stacyjnego otrzymywano dokładności: dla kierunków średnich nieprzekraczające wartości 2^CC oraz odległości średnich nieprzekraczające 0,2 mm. W części realizowanych na obiekcie prac pomiarowych uczestniczyli również studenci studiów pierwszego stopnia kierunku Geodezja i Kartografia Wydziału Inżynierii Lądowej, Środowiska i Geodezji Politechniki Koszalińskiej, pozyskując część materiałów do swoich prac dyplomowych inżynierskich [Kunasz, 2012; Lewczuk, 2014].

Sieć punktów odniesienia została wyrównana na podstawie obserwacji zarejestrowanych w trakcie 2 pierwszych pomiarów, wykonanych w 2 kolejnych dniach. Otrzymane wyniki są traktowane jako stan wyjściowy-zero-wy. Przeprowadzono wyrównanie ścisłe jako sieci kątowo-liniowej w układzie lokalnym 2D (X,Y) na podstawie przyjętych stałych (bezbłędnych) współrzędnych jednego z punktów odniesienia - punktu nr 1002 oraz przyjętego azymutu jednego z boków sieci tj. boku 1002 - 1005 (rysunek 2.2). Wartość azymutu boku została przyjęta tak, aby oś najdłuższego odcinka zachodniego palisady była równoległa do osi X współrzędnych układu lokalnego. Umożliwia to późniejszą łatwiejszą interpretację ewentualnych przemieszczeń

19